ಮೃಗಮಾನವ!

ಅದೇನೋ ಮಣ ಮಣವೆಂದು ಆ ಕಲ್ಲು ವಿಗ್ರಹಗಳೆದುರು

ಕುಳಿತವನ ನೋಡಿ ಬಂತೇ ಕೋಪ, ರೋಷ, ದ್ವೇಷ

ಅದೇ ನಸುನಗೆ.. ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆ.. ಕಲ್ಲಾಗಿರುವೆನೇ ನಾನೀಗ

ಊದು ಬತ್ತಿಯ ಹೊಗೆಯಲಿ ಮಸುಕಾದ ಮೂರುತಿಯ ನೋಡಿ

ನೆನಪಾಯ್ತು  ಹೀಗೆ ಅವನಿಗೂ ಆಗಿರಬಹುದೇ ನನ್ನ ಮೇಲಿಗ
ಕಲ್ಲು ಮೂರುತಿಯಲ್ಲಿರುವವನ ಹೃದಯವೂ ಕಲ್ಲೇ!

ಅಲ್ಲಿಂದ ತಂದೆ ನಿನ್ನನ್ನು, ನೀನಾಗಿರಬೇಕು ಕೃತಜ್ಞಳು

ಪೂರ್ತಿ ಜೀವಮಾನವೀಗ.. ಬಿಸಿಲು ಹೊರಗನ್ನುವಿಯಾ..

ಅವನಿಗೋ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲ ಅದಕ್ಕೇ ನೆತ್ತಿಗೇರಿದ್ದಾನೆ... 

ನನಗೋ ನಿಶೆಯ ಗೆಳೆತನ ಮೇಲಿಗ..

ಹೆಣ್ಣೇ, ಅಬಲೆ ನೀ.. ಒಂಟಿಯಾದರೆ ಮುಕ್ಕುವರು ಜನರೀಗ

ಮರುಳೇ, ಏನು ತಿಳಿವಿದೆ ಎಂದು ಹೊರಬರುವೆ..

ನಡೆ ಒಳಗೆ ತಿಕ್ಕಿ ಬೆಳಗಿಸು ಗೋಡೆಯೊಳಗೆ ಉಳಿ..

ಮರೆಯಬೇಡ ಅವೆಲ್ಲವೂ ನಿನ್ನ ಕರ್ತವ್ಯ..

ಕರೆದಾಗ ಓಗೊಡಬೇಕು..  ನಿತ್ಯವೂ ಸಹಕರಿಸಬೇಕು..

ಗಂಡು ನಾನು ನೆನಪಿರಲಿ ದಾಸಿ ನೀನು..

ನನ್ನ ನೆರಳಲಿ ನೀ ನಡೆಯಬೇಕು..

ಬೆರಳು ತೋರಿ ಚುಚ್ಚುವುದು ಸಮಾಜ ನಿನಗೆ ನನಗಲ್ಲ..

ಕುಲಕೆ ಹೊರಗಾದೆ ನೀನೀಗ ನಿನಗಾರಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲಿ ಇನ್ನೀಗ..

ಅತ್ತಿತ್ತ ನೋಡಬೇಡ ಅವರೂ ಇವರೂ ನನ್ನ ಪರವೇ!

ದೇಹ ಬೆಚ್ಚಗಿರಿಸದ ನೀನು ಇದ್ದರೂ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ನಡೆಯುವುದು..

ನೀನಿಲ್ಲದಿರೆ ಹಸಿವು ನೀಗಿಸಲು ನನಗೆ ತಿಳಿದಿಲ್ಲವೇನು?

ಕೆಕ್ಕರಿಸಿ ನೋಡುವೆಯಾ.. ಎದುರು ಮಾತನಾಡುವೆಯಾ

ಒಂದು ಘಳಿಗೆಯೂ ಇರಬೇಡವಿಲ್ಲಿ.. ನಾನಾರು ಗೊತ್ತೆ

ಅವನ ಅಪವತಾರ ನಾನು... ಮೃಗಮಾನವ..

ನೆನಪಿಡು ಮೃಗಮಾನವ!!!