ಕೊಟ್ಟೆ, ಏನು ನಿನ್ನಯ ಮಹಿಮೆ! (ಕಥೆ)

      

         "ಸುಮತಿ, ನಿನಗೆ ಕೊಟ್ಟೆ ಮಾಡಲು ಬರ್ತದಂತಲ್ಲ, ಕೇಳಿ ತುಂಬಾ ಖುಷಿಯಾಯ್ತು."  ಸುಮತಿಗೆ ಈ ವಯಸ್ಸಾದ ಹೆಂಗಸು ಯಾರೆಂದೂ, ಆಕೆ ಏನನ್ನುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂದು ಏನೂ ಅರ್ಥ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಸುಮತಿಯ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಆ ಹೆಂಗಸು ತನ್ನ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟರು. " ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರವೇ ನಮ್ಮ ಮನೆ...ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಅದು ನಿಮ್ಮ ಮನೆನೇ. ನಮ್ಮ ಯಜಮಾನರು ನಿಮ್ಮ ಮಾವನಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿ ಹಾಗೂ ನಿಮ್ಮ ಮಿಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ರೈಟರು. ನಿನ್ನ ಅತ್ತೆ ನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲೇ ಕೊಟ್ಟೆ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಮೊನ್ನೆ ಸಿಕ್ಕಿದಾಗ ಇನ್ನು ನನ್ನ ಹೊಸ ಸೊಸೆಗೆ ಕೊಟ್ಟೆ ಮಾಡಲು ಬರುವುದರಿಂದ ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಅವಳೆ ಮಾಡ್ತಾಳೆ "ಅಂದರು.  ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷ ಎದ್ದು ತೋರುತಿತ್ತು....
     
         ಸುಮತಿಗೆ ಇದೆಲ್ಲ ಏನು ಅಂತ ಅರ್ಥವಾಗಲು ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಎರಡೇ ದಿನಗಳೊಳಗೆ ಅತ್ತೆ ಕೊಟ್ಟೆಗೆ ಬೇಕಾದ ಉದ್ದು, ಅಕ್ಕಿ ನೀರಿಗೆ ಹಾಕುವಾಗಲೇ ಪುತ್ತುವಿನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಲಸಿನ ಮರದ ಗೆಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಬಚ್ಚಲು ಕೋಣೆಯ ಬಳಿ ತಂದು ಹಾಕಲು ಹೇಳಿದನ್ನು ಸುಮತಿ ಕೇಳಿದ್ದಳು. ವಿದೇಯ ಪುತ್ತು ಕೆಲವೇ ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಗೆಲ್ಲುಗಳನ್ನು ತಂದು ಹಾಕಿ, "ಅಮ್ಮ" ಅಂತ ಕರೆದುದು ಕಿವಿಗೆ ಬಿತ್ತು....ಅದೇಕೋ ಸುಮತಿಗೆ ಎರಡು ದಿನದ ಹಿಂದೆ ಸಿಕ್ಕಿದ ಆ ಮುತ್ತೈದೆಯ ನೆನಪು ಮನಪಟಲದಲ್ಲಿ ತೇಲಿ ಬಂದಿತು..."ಸುಮತೀ..." ಕರೆ ಬರಲು ಹೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಳೆ ರೀಡರ್ ಡೈಜೆಸ್ಟ್ ಹಿಡಿದು ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಸುಮತಿ ಎದ್ದು," ಅತ್ತೇ... ಕರೆದಿರಾ?"  ಅಂದಳು. "ನಿನಗೆ ಕೊಟ್ಟೆ  ಮಾಡಲು ಬರ್ತದಂತಲ್ಲ, ನಿನ್ನ ಅಮ್ಮ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಾಗ ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ಅಡಿಗೆ ಮಾಡಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲವಾದರೂ ಬಾಕಿ ಹೊರಗಿನ ಒಳಗಿನ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಜಾಣೆ ಎಂದಿದ್ದರು. ಯಾವಾಗಲು ನಮ್ಮ ರೈಟರ್  ಹೆಂಡತಿ ಮಾಡಿಕೊಡ್ತಿದ್ದಳು. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನೀನೇ ಕೊಟ್ಟೆ ಮಾಡು" ಅಂದರು ಸುಮತಿಯ ಅತ್ತೆ ದರ್ಪದ ದನಿಯಲ್ಲಿ. ’ಅಷ್ಟೆ ತಾನೆ, ಕೊಟ್ಟೆ  ಏನು ಮಹಾ’ ಅಂದುಕೊಂಡು ಸುಮತಿ ಹಿಡಿಸೂಡಿ ಕಡ್ಡಿಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹಿಂದೆ ಹೋದಳು. ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಆರಿಸಿ, ಪತ್ರಾವಳಿಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಟ್ಟಳು. ಮಧ್ಯೆ ಎರಡು ಮೂರು ಸಾರಿ ಅತ್ತೆಯ ಸವಾರಿ ಇನ್ಸಪೆಕ್ಷನ್ ಮಾಡಲು ಬಂದಿತ್ತು. ೩೦ ಚಿಲ್ಲರೆ ಪತ್ರಾವಳಿ ಮಾಡಿ ಕೊಟ್ಟೆ  ಮಾಡಲು ಶುರುಮಾಡಿದಳು.  ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಕುಳಿತು ಮಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಅಮ್ಮನ ಮತ್ತು ಮನೆಯ ನೆನಪು ಬಂದು ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳು ತುಂಬಿ ಬಂದಿದ್ದವು. ಇದೇ ಮೊದಲಬಾರಿಗೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳೆ ಮಾಡುವುದು ಸುಮತಿ...ಅಮ್ಮನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅವಳು, ಅಮ್ಮ, ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ, ಅಜ್ಜಿ....ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅಕ್ಕಂದಿರು( ಅಪ್ಪನ ಅಕ್ಕ, ತಂಗಿಯರು) ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಕೂಡಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ೫,೮ ಕೊಟ್ಟೆ  ಸುಮತಿಯ ಕೈಯಲ್ಲಿ ತಯಾರಾಗುತಿತ್ತು. ಬೆನ್ನಲ್ಲಿ ಹೊಗೆ ಬರಲು ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು....ಈಗಾಗಲೇ ೨ಗಂಟೆಗೂ ಮೀರಿ ಹೆಚ್ಚು ಹೊತ್ತು ಕಳೆದಿತ್ತು. ಸರಿ. ಕೊನೆಗೂ ಮುಗಿಯಿತು ಎಂದು ಸುಮತಿ ಅಂದುಕೊಂಡು ಏಳಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಅತ್ತೆ ಮತ್ತು ಅವಳ ಓರಗಿತ್ತಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದರು. ಸುಮತಿಯ ಓರಗಿತ್ತಿ ಬಂದವಳೇ ಕೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಲೆಕ್ಕಮಾಡಲು ಕುಳಿತಳು. ಅತ್ತೆ ಏನೋ ಮಣಮಣ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. "ಅತ್ತೆ, ಬರೇ ೩೪ ಅಷ್ಟೇ" ಅಕ್ಕನ ಬಾಯಿಯಿಂದ ಬರೇ ಅಂತ ಕೇಳಿ ಸುಮತಿಗೆ ಮಿಂಚು ಹೊಡೆದಂತಾಯಿತು. "ಇದು ಸಾಕಾಗೊಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಬಿಟ್ಟು ಮತ್ತೆ ಮಾಡು. ಕಡಿಮೆ ಪಕ್ಷ ೫೦ ಆದರೂ ಬೇಕು. ನಾಳೆ ಹಿಟ್ಟು ಹಾಕುವಾಗ ಸಾಕಾಗದಿದ್ದರೆ ಮತ್ತೆ ಮಾಡಿಕೊಡು." ಒಂಚೂರು ದಯೆ ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯವಿಲ್ಲದೆ ಅತ್ತೆಯ ಬಾಯಿಯಿಂದ ಮಾತುಗಳು ಉದುರಿತು. 

         ತನ್ನ ಕತೆ ಮುಗಿಯಲು ಹೆಚ್ಚು ಹೊತ್ತು ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ ಇನ್ನು ಅಂತ ಸುಮತಿಗೆ ಅನಿಸಿತು. ಏನೇ ಆದರು ಇನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ಕೂರುವುದು ಅವಳಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಸೀದ ಎದ್ದು ತನ್ನ ಕೋಣೆಗೆ ಬಂದವಳೇ ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಬೋರಲಾಗಿ ಬಿದ್ದಳು. ಅವಳಿಗೆ ಅರಿವಿಲ್ಲದೆ ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಹನಿಗಳು ಹೊರನುಗ್ಗಿದವು. ಮೊದಲಬಾರಿಗೆ ಅಮ್ಮನ ಮೇಲೆ ಕೆಂಡದಂತ ಕೋಪ ಬಂದಿತು. ’ಬಡವನ ಕೋಪ ದವಡೆಗೆ ಮೂಲ’  ಏನೇ ಆದರು ತಾನು ಕೊಟ್ಟೆ ಮಾಡುವುದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುವುದಿಲ್ಲವೆಂಬುದನ್ನು ಕೂಡಲೇ ಅರಿತಳು. ತನ್ನ ಪ್ರಿಯ ದೇವರ ನಾಮ ಸ್ಮರಣೆ ಮಾಡಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ಶಕ್ತಿ, ಧೈರ್ಯವನ್ನು ಪಡೆದು ಅಲ್ಲಿಂದ ಎದ್ದು ಮುಖವನ್ನು ತೊಳೆದು ಕೊಟ್ಟೆ ಮಾಡುವ ಕಾಯಕ ಮುಂದುವರಿಸಿದಳು. ಇವಳ ಮನದಲ್ಲಿದ್ದುದು ಅತ್ತೆಗೆ ಮತ್ತು ಓರಗಿತ್ತಿಗೆ ಅರಿವಾಗಿತ್ತು. ಅವರಿಬ್ಬರು ಏನೊ ಮಾತಾಡಿಕೊಂಡರು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಓರಗಿತ್ತಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಪತ್ರಾವಳಿ ಹೇಗೆ ಮಾಡುವುದೆಂದು ಕಲಿಸಲು ಹೇಳಿದಳು. ಹೀಗೆ ಇಬ್ಬರು ಕೂಡಿ ೫೦ ಚಿಲ್ಲರೆಯಷ್ಟು ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸುವಾಗ ರಾತ್ರಿ ೮.೩೦ ಕಳೆದಿತ್ತು.  ಪತಿ ಮತ್ತು ಮೈದುನರ ಸವಾರಿ ಅಂಗಡಿಯಿಂದ ಬಂದು ಟಿ. ವಿಯೆದರು ವಕ್ಕರಿಸಿತ್ತು. ಕೈತೊಳೆದು ಬಂದವಳಿಗೆ ಆರ್ಡರ್..೪ ಕಪ್ ಚಾ!  ಓರಗಿತ್ತಿ ತನ್ನ ಮಗುವಿನ ಗದ್ದಲ ಕೇಳಿ ಆಚೆ ನಡೆದಿದ್ದಳು. ಸುಮತಿ ಮುಖ ಊದಿಸಿ ಅಡಿಗೆ ಕೋಣೆಗೆ ನಡೆದಿದ್ದಳು. ತನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅಮ್ಮ ರಾತ್ರಿ ಊಟಕ್ಕೆ ತಮ್ಮನ್ನು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಇಲ್ಲಿ ಇದೆಂತ ವಿಚಿತ್ರ...ರಾತ್ರಿ ೯ಗಂಟೆಗೆ ಚಾ..ಊಟ ೧೦.೩೦, ೧೧ ಗಂಟೆಗೆ! ಬಹಳ ಕಷ್ಟವಾಗುತಿತ್ತು ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಲು.  ಆದರೆ ಬೇರೆ ದಾರಿಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಕೊಟ್ಟ ಹೆಣ್ಣು ಕುಲಕ್ಕೆ ಹೊರಗೆ!

       ಈಗ ಅವಳಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಯಿತು; ಆ ಹೆಂಗಸಿನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಸಂತೋಷದ  ಕಾರಣ! ಕೊಟ್ಟೆ ಏನು ನಿನ್ನಯ ಮಹಿಮೆ! ಅವಳು ಬಚಾವಾದಳು, ನಾನು ಸಿಕ್ಕಿ ಬಿದ್ದೆ ಅಂತ ಸುಮತಿಯ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಒಂದು ವ್ಯಂಗ ನಗೆ ಮೂಡಿತು.!