ನಾವ್ಯಾಕೆ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಊರಿನಲ್ಲಿ helping networks ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು!

   
        ಏನಾದರೂ ಮಾಡಬೇಕು...ಹೌದು, ನಾನು ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ವಿಫಲಳಾಗಲೂಬಹುದು..ಆದರೂ ಏನಾದರೂ ಮಾಡಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ಬದಲಾವಣೆ ತರಲೇಬೇಕು..ಇಂತಹ ದುರ್ಘಟನೆಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯಾದರೂ ಕಡಿಮೆಯಾಗಬೇಕು....ಇದೇ ಆಲೋಚನೆ ರಾತ್ರಿ ಮಲಗಿದವಳಿಗೆ...ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಆಲೋಚನೆಯೊಂದು ಮೂಡಿಬಂತು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನುವಾಗ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಆ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ಥಾವಿಸಿದೆ...ಉತ್ತೇಜಿತ ಉತ್ತರ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಅವರಿಬ್ಬರು ಹೇಳಿದ್ದೂ ಸರಿಯೇ ಆಗಿತ್ತು..ಆದರೂ ಇಂತಹ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ಒಂದಿಷ್ಟು ಕ್ರೌರ್ಯತಡೆಗೆ ಸಹಾಯಕವಾಗುವುದೆಂದು ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ.

      ಹೌದು, ಈಗ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಜಂಗಮವಾಣಿ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣಗಳು, ನಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರ ನಿಜವಾದ ಉಪಯೋಗವಾಗುವುದು..ನಾವ್ಯಾಕೆ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು helping network ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು. ಒಂದು ವೇಳೆ ಯಾವುದೇ ಹೆಣ್ಣು ಮಗಳು, ಅಥವಾ ಹುಡುಗನೇ ಬೇಕಾದರೂ ಇರಲಿ, ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತು ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಬರಬೇಕಾದ ಪ್ರಸಂಗ ಒದಗಿದರೆ ಅವರು ಆಯಾಯ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿರುವ ನಮ್ಮ ಜಾಲದಲ್ಲಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸಿ ಸಹಾಯಪಡಕೊಳ್ಳಬಹುದಲ್ಲವೆ! ಹಲವು ಸಾರಿ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತು ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡಿ, ತಾವು ತಲುಪಬೇಕಾದ ಸ್ಥಳವನ್ನು ಮುಂಜಾನೆ ಇನ್ನೂ ಕತ್ತಲಿರುವಾಗ ತಲುಪಿದರೆ, ಅವರನ್ನು ಅವರ ಹಾಸ್ಟೆಲಿಗೋ ಅಥವಾ ಅವರ ರೂಮಿಗೋ ತಲುಪಿಸಬಹುದು. ( ರಿಕ್ಷಾದವರನ್ನೂ, ಪೋಲಿಸರನ್ನೂ ನಂಬಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವಲ್ಲ.)

      ನನ್ನ ಮಗ- ಅಮ್ಮ ಅವರೇ kidnap ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟರೆ! ನನ್ನ ಮಗನಿಗೂ ಆ ಶಬ್ದದ ಅಲರ್ಜಿ!
   ಮಗಳೂ ಧ್ವನಿಗೂಡಿಸಿದಳು- ಅಮ್ಮ, ನೀನೇನೋ ಟೀಮ್ ಅಂತ ಮಾಡ್ತಿ..ಅದರಲ್ಲಿ ಇದ್ದವರೆಲ್ಲ ಒಳ್ಳೆಯವರೇ ಅಂತ ಗ್ಯಾರಂಟಿ ಏನು?

ಅವರಿಬ್ಬರು ಹೇಳುವುದು ಸರಿಯೇ...ಇಂತಹ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಮುಂದೆ ಬರುವವರು ಕಡಿಮೆಯೇ...ಯಾರಿಗೆ ಬೇಕು ಇಂತಹ ಜವಾಬ್ದಾರಿ! ನಾನು ನನ್ನ ಮಗನಿಗೆ ಕೇಳಿದೆ...ಒಂದು ವೇಳೆ ನಿನಗೆ ನಾನು ಯಾರಿಗಾದರು ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಹೋಗು ಅಂದರೆ ಹೋಗುವಿಯಾ? ಮಾತೇ ಇಲ್ಲ..ಆದರೂ ನನಗೊತ್ತು  ಅವನು ಆ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗದೇ ಇರಲಾರ....ಅವನು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ ಜನರ ಪಟ್ಟಿ ನನ್ನಲ್ಲಿದೆಯಲ್ಲವ!

______________________________________________
 
     ದಯಮಾಡಿ ಒಂಟಿಯಾಗಿರುವಾಗ ನಿಮ್ಮ ನಾಲಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಹಿಡಿತವಿರಲಿ. ಹಲವು ಸಾರೆ ಪುರುಷನ "ಹಮ್" ಕೆಣಕಿದರೆ ಅಪಾಯ ತಪ್ಪಿದಲ್ಲ.. ಅವನು ಕಾಮುಕನಾಗಿರದಿದ್ದರೂ ನಿಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಎರಗಬಹುದು...ಅಲ್ಲಿ ಅವನಿಗೆ ನಿಮಗೆ ಬುದ್ಧಿ ಕಲಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಹವಣಿಕೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಮಾನ ಮುಖ್ಯ..ಅದೇ ಪುರುಷನು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಸೋಲಿಸಲು ಇರುವ ಮುಖ್ಯ ಆಯುಧ! ಅನೇಕ ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳಿಗೆ ಈ "ಅಹಂ"ವೇ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.

ಕಿವಿಗೊಟ್ಟು ಕೇಳಿ, ಅವಳೇನೋ ಹೇಳುತ್ತಿರುವಳು.......ಅವನೂ ಜೊತೆಗೂಡಿದ್ದಾನೆ...ಮತ್ತೆ ನೀವೇನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವಿರಿ???????

      ಎಂದಿನ ಹಾಗೆ ದೆಹಲಿಯ ಘಟನೆ ಬರೇ ಸುದ್ದಿಯಾಗಿ ಉಳಿಯಲಿಲ್ಲ..ಅವಳು ಧ್ವನಿಯೆತ್ತಿದಳು...ಅವಳ  ಧ್ವನಿಗೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬಳು...ಹೀಗೆ ಹತ್ತು ಹಲವು ಧ್ವನಿಗಳು ಕೂಡಿಕೊಂಡಿವೆ....ಮತ್ತೆ ಮಾನವತೆಯ ಗಂಟೆ ಬಾರಿಸುತ್ತಿದೆಯೆ! ಆಶಾಕಿರಣಗಳು ಕಾಣುತ್ತಿವೆ!

     ಅಂದ ಹಾಗೆ ಆ ಹುಡುಗಿಯು ಧೈರ್ಯವಂತೆ! ಇಂತಹ ಘಟನೆಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾದವರು ತಾವೇ ತಪ್ಪೆಸೆದಂತೆ ಮುಖ ಮುಚ್ಚಿ ಹೇಳಿಕೆಗಳನ್ನು ನೀಡುವಂತೆ ಈ ಹುಡುಗಿ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ಮೇಲೆ ದೌರ್ಜನ್ಯವೆಸೆಗಿದವರಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆ ಕೊಡಿಸುವಂತೆ ಜನರನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಂಡಳು. ಹೌದು ಸಮಾಜವು ಬದಲಾಗಬೇಕು..ಮಾನವತೆಯೇ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಗುರಿಯಾಗಬೇಕು.

ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಫೇಸ್ ಬುಕ್, ಬ್ಲಾಗ್, ಅವಧಿಯಂತಹ ಜಾಲತಾಣಗಳು ಪ್ರಶಂಸನೀಯ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಹಮ್ಮಿಕೊಂಡಿದೆ. ಫೇಸ್ ಬುಕ್ ಗೆಳತಿ, ರಂಗ ಮತ್ತು ದೂರದರ್ಶನದ ಪ್ರತಿಭಾವಂತೆ ನಟಿ ಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿ ಪಾಟೀಲರು ಮೊದಲಾಗಿ ತಮ್ಮ ಧ್ವನಿಯೆತ್ತಿದರು..ಅದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಅಂತಪುರದ ಸಖಿಯರೆಲ್ಲ...ಅಲ್ಲದೆ ಲೇಖಕಿಯರು, ಪತ್ರಕರ್ತರು...ಅವರ ಜೊತೆಗೆ ನಮ್ಮ ಪುರುಷ ಗೆಳೆಯರೂ ತಮ್ಮಸ್ವರ  ಕೂಡಿಸಿ ನಮ್ಮ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಬೆಂಬಲವಿತ್ತರು. ಹೀಗೆ ಮಾರ್ದನಿಗೊಂಡ  ಹಲವು ಸ್ವರಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಹಾಕಿದ್ದೇನೆ.

    ಈ ಹೋರಾಟವು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಸದ್ದು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳದಿರಲಿ ಮತ್ತು ಯಾವುದೇ ಜೀವಿ ( ಮಹಿಳೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಪುರುಷರು ಸಹ) ಆ ಕ್ರೌರ್ಯವನ್ನು ತನ್ನ ಬಾಳಿನಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸದಿರಲಿ ಎಂಬ ಆಶಯವು ನನ್ನದು.


                                          ___________________________________________________         


ಜಯಶ್ರಿ ಕಾಸರವಳ್ಳಿ-
"ಇಲ್ಲೊಂದು ನಾನು ಮದರಾಸಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ನಡೆದ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಪ್ರಸಂಗವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸುವುದು ಒಳಿತು. ನಾವು ಮದರಾಸಿಗೆ ಹೋದ ಹೊಸತರಲ್ಲಿ ಪರಿಚಯವಾದ ಕನ್ನಡ ಕುಟುಂಬವಿದ್ದ ಒಂದು ಅಪಾರ್ಟ್ ಮೆಂಟ್ನಲ್ಲಿ, ಅವರ ಫ್ಲಾಟ್ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹದಿನೈದು ವರುಷದ ಹುಡುಗಿ ಒಬ್ಬಳಿದ್ದಳು. ಹನ್ನೆರಡು ವರುಷವಿರುವಾಗ ಆ ಹುಡುಗಿ ರೇಪ್ಗೆ ಒಳಗಾಗಿ ಸುದ್ದಿಮಾದ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಚಾರವಾಗಿತ್ತು.ಇಡೀ ಅಪಾರ್ಟ್ ಮೆಂಟ್ನಲ್ಲಿ ಆ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ‘ರೇಪ್ ಹುಡುಗಿ’ ಎಂದೇ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ‘ಎಂತಹ ಅನ್ಯಾಯ! ಇದರಲ್ಲಿ ಆ ಹುಡುಗಿಯ ತಪ್ಪೇನಿದೆ? ನೀವಾದರೂ ನಿಮ್ಮ ಅಸೋಷಿಯೇಶನ್ನಲ್ಲಿ ಈ ವಿಷಯ ಎತ್ತಿ ಆ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಎಲ್ಲರ ಹಾಗೆ ಕರೆಯುವ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿ’. ಎಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನ ಆ ಕನ್ನಡದ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ನೀಡಿದೆ. ‘ಅಯ್ಯೋ, ಆಕೇನ ಎಲ್ಲಾ ಗುರಿತಿಸೋದೇ ಹಾಗೆ.ಯಾವಾಗ ನೋಡಿದರೂ ಆ ಹುಡುಗಿ ನಗುತ್ತಾನೇ ಇರುತ್ತೆ.ಅದಕ್ಕಿಲ್ಲದ ಫೀಲಿಂಗ್ ನಿಮಗ್ಯಾಕೆ?’ ಎಂದರು ಆ ಮಹಾತಾಯಿ!"

******************************************************
ಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿ ಪಾಟೀಲ್-
ಯಾಕೆ ಹೀಗಾಗುತ್ತದೆ? ಯಾಕೆ ಗಂಡಸರೇ ಹೆಚ್ಚಾತೀ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಇಂಥ ವಿಕೃತಿಗಿಳಿಯುತ್ತಾರೆ? ಅವರ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಅಂಥ ಯಾವ ಹಾರ್ಮೋನ್ ಈ ಪರಿಯ ವಿಕೃತಿಗಳನ್ನು ಪ್ರಚೋದಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ?! ದಡಾರ ಚುಚ್ಚು ಮದ್ದು, ಪೋಲಿಯೊ, ಬಿಸಿಜಿ ಲಸಿಕೆ ಮುಂತಾದವುಗಳನ್ನು ಕಂಡು ಹಿಡಿದು ಮಗು ಹುಟ್ಟುತ್ತಲೇ ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಮಗುವಿನ ದೇಹದೊಳಗಿಳಿಸಿ ಮುಂಬರುವ ಭಯಂಕರ ವ್ಯಾಧಿಗಳನ್ನು ಬರದಂತೆ ತಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿರುವಾಗ, ಗಂಡಿನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟುವ ಈ ವಿಕಾರವನ್ನು ತಡೆಗಟ್ಟಲು ಯಾಕೆ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿಲ್ಲ? ನನಗ್ಯಾಕೋ ಇದು ಬರೀ ಮಾನಸಿಕ ಸಮಸ್ಯೆ, ಅವರು ಬೆಳೆದ ವಾತಾವರಣದ ಹಿನ್ನೆಲೆ, ಅನುಭವಿಸಿದ ಅವಮಾನಗಳ ಪ್ರತಿಕಾರ ಮುಂತಾಗಿ ಅನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ಹಾರ್ಮೋನ್ ಗಳ ಏರುಪೇರಿನ ಜೊತೆಗೆ ಮನಸಿನ ವಿಕಾರವೂ ಸೇರಿ ಅವರುಗಳು ಈ ಪರಿಯ ಹೇಸಿಗಳಾಗುತ್ತಾರೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಇಂಥ ವಿಕೃತರ ದೆಸೆಯಿಂದಾಗಿ ಸಭ್ಯ ಗಂಡಸರನ್ನೂ ಒಂದು ಅನುಮಾನದ ಕಿರುಗಣ್ಣಿನಿಂದ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ನೋಡುವಂತಾಗಿರುವುದು ವಿಪಯರ್ಾಸವಾದರೂ ತನ್ನ ಸುರಕ್ಷೆಗಾಗಿ ಅದು ಅನಿವಾರ್ಯ ಎಂಬಷ್ಟು ಹೆಣ್ಣು ಅದಕ್ಕೆ ಒಗ್ಗಿ ಹೋಗಿದ್ದಾಳೆ!!
******************************************************್

ಜಿ.ಎನ್ ಮೋಹನ್- ಅವಧಿ ಪ್ರಧಾನ ಸಂಪಾದಕರು
‘ಈ ರಾತ್ರಿ ಎಚ್ಚರಾಗಿರೋಣ..’ ಎನ್ನುವ ನಾಟಕ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ. ಕೋಮುವಾದಕ್ಕೆ ತಡೆ ಹಾಕುವ ಬಗೆಗಿನ ನಾಟಕ ಅದು. ಪ್ರತೀ ಹೆಂಗಸೂ ನ್ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ – ಈ ರಾತ್ರಿ ಎಚ್ಚರಾಗಿರೋಣ, ನನ್ನ ಗಂಡನನ್ನ, ನನ್ನ ಸಹೋದರನನ್ನ, ನನ್ನ ಬಂಧುವನ್ನ ಹೊರಗೆ ಹೋಗಲು ಬಿಡದಂತೆ ಈ ರಾತ್ರಿ ಎಚ್ಚರಾಗಿರೋಣ ಎಂದು. ಮನೆಗೆ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚುವ, ಪೆಟ್ರೋಲ್ ಸೀಮೆ ಎಣ್ಣೆ ಸುರಿಯುವ, ಇರಿದು ಕೊಲ್ಲುವ, ಲೂಟಿ ಮಾಡುವ ನನ್ನ ಗಂಡ, ನನ್ನ ಸಹೋದರ, ನನ್ನ ಬಂಧು ಈ ರಾತ್ರಿ ಆಚೆ ಹೋಗದಂತೆ ಎಚ್ಚರಾಗಿರೋಣ. ಹಾಗಾದಲ್ಲಿ ಕೋಮು ಗಲಭೆಗಳು ನಡೆಯುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ ಎನ್ನುವುದು ಈ ಎಲ್ಲರ ಆಲೋಚನೆ.
ಹೌದಲ್ಲ, ಅತ್ಯಾಚಾರದ ಮಾತು ಬಂದಾಗಲೂ ಇದು ಸರಿ. ಈ ರಾತ್ರಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಈ ಹಗಲು, ಈ ರಾತ್ರಿ- ಈ ಹಗಲು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಪ್ರತಿ ಹಗಲು ರಾತ್ರಿ ನನ್ನ ಗಂಡ, ನನ್ನ ಸಹೋಧರ, ನನ್ನ ಬಂಧು ಪುರುಷ ಮೃಗವಾಗಿ ಬದಲಾಗದಿರುವಂತೆ ಎಚ್ಚರಾಗಿರೋಣ.
ಹೀಗೆಲ್ಲ ಆಗುವಾಗಲೇ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಆ ಪ್ರತಿಭಟನಾಕಾರರು ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಆ ಫಲಕ ನೆನಪಿಗೆ ಬರುತ್ತಿದೆ. ‘Dont teach me what to wear, Teach ur son not to rape’  ಈ ರಾತ್ರಿ, ಈ ಹಗಲು, ಪ್ರತಿ ರಾತ್ರಿ, ಪ್ರತಿ ಹಗಲೂ Dont Rape ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕಲಿಸುತ್ತಲೇ ಇರೋಣ..
ಮುಂದೊಂದು ದಿನ..
ಇಂತಹ ಸಂಚಿಕೆ ರೂಪಿಸುವ ಕೆಲಸ ಬಾರದಿರಲಿ.

*****************************************************
ಕೆ.ವಿ ತಿರುಮಲೇಶ್-
ನಿಮ್ಮ ಈ ವಿಶೇಷ ಸಂಚಿಕೆ ಅತ್ಯಾಚಾರ ವಿರುದ್ಧದ ಜನಾಂದೋಲನಕ್ಕೆ ಒಂದು ಕೊಡುಗೆ. ಈ ಅತ್ಯಾಚಾರವನ್ನು ಮೂಲದಿಂದಲೇ ಕಿತ್ತೊಗೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಏನು ಮಾಡಬಹುದು? ನಮಗೆ ಬೇಕಾದ್ದು ಅರಿವು ಮತ್ತು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ.
ಅತ್ಯಾಚಾರದಲ್ಲಿ ಸಾಮೂಹಿಕ ಘೋರ, ಏಕಾಕಿ ಸಹ್ಯ ಎನ್ನುವ ಮಾತು ಸರಿಯಲ್ಲ. ಹೆಣ್ಣಿನ ಮೇಲೆ ನಡೆಯುವ ಯಾವುದೇ ಲೈಂಗಿಕ ಅತ್ಯಾಚಾರವೂ ಒಂದೇ: ಆರೋಪಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಕಠಿಣ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಗಬೇಕು. ಮರಣದಂಡನೆಗೆ ನಮ್ಮ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ!
ಒಂದೆರಡು ಸೂಚನೆಗಳು:
ಪೋಲೀಸರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಜನತೆ ಸಹಕರಿಸುವುದಿಲ್ಲ; ಪೋಲೀಸರನ್ನು ನಮ್ಮ ವಿರೋಧಿಗಳಂತೆ ತಿಳಿಯುವ ಮನೋವೃತ್ತಿ ಹೋಗಬೇಕು. ಪೋಲೀಸರಿಗೂ ಜನರ ಜತೆ ಸರಿಯಾಗಿ ವರ್ತಿಸುವಂತೆ ತರಬೇತಿ ಸಿಗಬೇಕು.
ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ನಾಗರಿಕನೂ ಪೋಲೀಸ್ ಸ್ಟೇಷನಿನಲ್ಲಿ ರೆಜಿಸ್ಟರ್ಡ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು–Know Your Citizen ಎಂಬ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ. ಹೀಗೆ ರೆಜಿಸ್ಟರ್ಡ್ ಅದಾಗ ಒಂದು ನಂಬರ್ ಸಿಗಬೇಕು; ವ್ಯಕ್ತಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದಾಗ, ಕೆಲಸ ಬದಲಾಯಿಸಿದಾಗ, ಪರವೂರಿಗೆ ಹೋಗಿ ನೆಲಸಿದಾಗ, ಬಾಡಿಗೆ ಮನೆ ಹಿಡಿದಾಗ ಈ ನಂಬರ (ಕಾರ್ಡು) ತೋರಿಸಲೇಬೇಕು. ಹಾಗೂ ಇದು ಅತ್ಯಾಚಾರದ ವಿರುದ್ಧದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಎನ್ನುವುದು ಎಲ್ಲ್ರರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿರಬೇಕು. ಇದರಿಂದ ನೇರ ಪರಿಣಾಮ ಇಲ್ಲದೆ ಇದ್ದರೂ ಜನರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅರಿವು ಮೂಡಲು ಸಹಾಯಕವಾದೀತು.
ಶಾಲೆಯಿಂದ, ಕಾಲೇಜಿನಿಂದ, ಯಾವುದೇ ತರಬೇತಿಯಿಂದ ಹೊರಬರುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಅತ್ಯಾಚಾರ ವಿರುದ್ಧದ ಹಾಗೂ ಮಹಿಳಾ ರಕ್ಷಣೆಯ ಪರವಾದ ಹೇಳಿಕೆಯೊಂದಕ್ಕೆ ಸಹಿ ಮಾಡಿದರೇನೇ ಆತನಿಗೆ ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟು ಸಿಗುವಂತಾಗಬೇಕು.
ಇಂಥ ಇತರ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ಯೋಚಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ.
ಕೆ.ವಿ.ತಿರುಮಲೇಶ್
******************************************************್

ಪುರುಷೋತ್ತಮ ಬಿಳಿಮಳೆ-
ನನಗೆ ಜನುಮ ನೀಡಿದ ತಾಯಿ, ಕಿಡ್ನಿ ಕೊಟ್ಟು ಪುನರ್ಜನ್ಮ ನೀಡಿದ ಪತ್ನಿ, ವಿನಾಕಾರಣ ಸುಮ್ಮನೆ ಪ್ರೀತಿಸುವ ತಂಗಿಯರು, ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಉತ್ಸಾಹ ಬತ್ತದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಗೆಳತಿಯರು–ನೀವೆಲ್ಲ ಬೆಳಕಿನ ಬೀಜಗಳು..

*****************************************************

ಉಷಾ ಕಟ್ಟೆಮನೆ-
ನಾನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನಂಬುವುದು ’ಪರಿಸರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತದೆ’ ಎಂಬುದನ್ನು. ನಾವು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅವರ ಹದಿಹರೆಯದ ತನಕ ಯಾವ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ, ಹೇಗೆ ಬೆಳೆಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ ಅವರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಪೋಷಕರು ಸ್ವತಃ ಮಾದರಿಯಾಗಿರದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಆರೋಗ್ಯವಂತ ಮನಸ್ಸು ರೂಪುಗೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಮಕ್ಕಳು ಬಹುಬೇಗನೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಗ್ರಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ತಮ್ಮ ಮನೆಯ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸ್ವಾಭಿಮಾನದ ಜೊತೆಗೆ ಆತ್ಮರಕ್ಷಣೆಯ ಕಲೆಯನ್ನು ಸಂದರ್ಭಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಡಬೇಕು. ಹಾಗೆಯೇ ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಸ್ತ್ರೀಯರನ್ನು ಗೌರವದಿಂದ ಕಾಣುವುದನ್ನು ಅವರಿಗೆ ಅರಿವಿಲ್ಲದಂತೆ ಮನಗಾಣಿಸುತ್ತಿರಬೇಕು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಪುರುಷ ಪ್ರಧಾನ ಯೋಚನೆಯನ್ನು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ಬದಲಾಯಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

     ಅಧಿಕಾರ ರಾಜಕಾರಣದ ಶಕ್ತಿ ಕೇಂದ್ರವಾದ ರಾಷ್ಟ್ರ ರಾಜಧಾನಿ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ಯಾರ ಮೆಡಿಕಲ್ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಯ ಮೇಲೆ ಅತ್ಯಂತ ಧಾರುಣವಾಗಿ ಸಾಮೂಹಿಕ ಅತ್ಯಚಾರ ನಡೆಯಿತು. ಆಕೆಯ ದೇಹದ ಮೇಲೆ ಮೃಗೀಯವಾಗಿ ವರ್ತಿಸಿದ ಪುರುಷಪುಂಗವರ ಆಟಾಟೋಪವನ್ನು ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಓದಿದಾಗ, ಕೇಳಿದಾಗ ನನಗೆ ತಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದು ಅವರಿಗೆ ಅತ್ಯುಗ್ರವಾದ ಶಿಕ್ಷೆ ನೀಡಬೇಕೆಂದು. ಹಾಗಾಗಿ ನನ್ನ ಪೇಸ್ ಬುಕ್ ಅಕೌಂಟ್ ನಲ್ಲಿ ನಾನು ಹೀಗೆ ಬರೆದೆ;
”ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯೊಬ್ಬಳನ್ನು ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಧಾರುಣವಾಗಿ ಗ್ಯಾಂಗ್ ರೇಪ್ ಮಾಡಿದ ನಾಲ್ವರು ಆರೋಪಿಗಳಿಗೆ ಮರಣದಂಡನೆ ವಿಧಿಸಬೇಕೆಂದು ಕೆಲವರು ಆಕ್ರೋಶ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ…
ಆದರೆ.. ಸಾಮೂಹಿಕ ಅತ್ಯಾಚಾರಿಗಳಿಗೆ ಕೊಡುವ ಅತ್ಯುಗ್ರ ಶಿಕ್ಷೆಯೆಂದರೆ ಅವರ ಪುರುಷತ್ವ ಹರಣವಾಗಬೇಕು. ಅವರ ಆಯುಧವನ್ನು ನಿಷ್ಕ್ರೀಯಗೊಳಿಸಬೇಕು; ಅವರು ಬದುಕಬೇಕು; ಬದುಕಿಯೂ ಸತ್ತಂತಿರಬೇಕು; ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವೂ ಅವರ ಸಾವು ಜಗಜ್ಜಾಹೀರಾಗುತ್ತಲಿರಬೇಕು…”
ಅದಕ್ಕೆ ಬಂದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ಹಾಗೂ ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಈ ಘಟನೆಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಅನ್ನಿಸಿಕೆಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ ನನಗನ್ನಿಸಿದ್ದು ಪುರುಷರ ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯರ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯಲ್ಲಿನ ಭಾಷಾ ಬಳಕೆಯ ಬಗೆಗಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸ.
ಮಹಿಳೆಯೊಬ್ಬಳ ಮೇಲೆ ಲೈಂಗಿಕ ಅತ್ಯಚಾರ ನಡೆದಾಗ ಪುರುಷರಂತೆ ಯೋಚಿಸುವ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಂತೆ, ಇಡೀ ಪುರುಷ ಜಗತ್ತು ಅದನ್ನು ಬಣ್ಣಿಸುವುದು ’ಶೀಲ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು’ ಆದರೆ ಸ್ತ್ರೀ ಮನಸ್ಸು ಗ್ರಹಿಸುವುದು ’ಬದುಕು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು’ ಗಂಡಿನ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡದ್ದನ್ನು ಮತ್ತೆ ಪಡೆಯಲಾಗದು. ಆದರೆ ಹೆಣ್ಣಿನ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಬದುಕನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.
******************************************************

ಸುಧಾ ಚಿದಾನಂದ ಗೌಡ-
ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಹುಷಾರಾಗಿರುವುದು ಎಂದರೇನು..?
ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಯ ಮಧ್ಯೆ ಬಂಧಿಸಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದಾ?
ಹೊರಪ್ರಪಂಚದೊಂದಿಗೆ ಸಂಪರ್ಕ ಕಡಿದುಕೊಳ್ಳುವುದಾ?
ಎಲ್ಲ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟು, ತಮ್ಮದಲ್ಲದ ತಪ್ಪಿಗೆ ತಾವೇ ಶಿಕ್ಷೆ ವಿಧಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಾ?
ಗೋಡೆಗಳ ಮಧ್ಯೆಯಾದರೂ ಮಹಿಳೆ ಎಲ್ಲಿ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿದ್ದಾಳೆ? ಮನೆಯೊಳಗಿನ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳಿಗೆ ಕಡಿವಾಣವಿದೆಯೇ? ಇಲ್ಲವಲ್ಲ..! ತಂದೆ, ಗಂಡ, ಸೋದರ, ಕೊನೆಗೆ ತಾತನಾಗಿ ಕೂಡ ಕಾಡಿದ ಉದಾಹರಣೆಗಳೇ ದು:ಸ್ವಪ್ನವಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತವೆ..ಇವೆಲ್ಲವುಗಳ ಮಧ್ಯೆಯೂ ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಿರುವವರಿಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಳಂಕಗಳ ಭಯ, ಯಾರೇನೆನ್ನುತ್ತಾರೊ ಎಂಬ ಭಯ, ಸಹಾನುಭೂತಿಯ ಅಗತ್ಯವಿರುವಾಗಲು ನಿನ್ನದೆ ತಪ್ಪು ಎಂಬಂಥಾ ವಾತಾವರಣ..
ಈ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹಗಳೆಲ್ಲ ಬದಲಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಯುವತಿಯರು ಬಲಿಯಾಗಬೇಕೋ. . .
ಸ್ತ್ರೀಸಹಜ ಸ್ವಭಾವ ಎಂಬುದೂ ಈಗ ವಿಶ್ಲೇಷéಣೆಗೊಳಪಡಬೇಕಾದ ಸಂಗತಿಯೇ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.
ಬಿಹಾರದ ಈ ಘಟನೆಯ ವರದಿ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ..
ಹದಿನೈದು ವರ್ಷದ ಬಾಲಿಕೆಯೊಬ್ಬಳನ್ನು ಅವಳ ತಂದೆ ಒಂದು ವರ್ಷದಿಂದಲೂ ಅತ್ಯಾಚಾರವೆಸಗುತ್ತಿದ್ದ. ಆ ಬಾಲಕಿ ಕೊನೆಗೂ ಬಾಯಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೇನೆಂದರೆ ಆ ತಂದೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಮಗಳನ್ನೂ ಅದೇರೀತಿ ಬಲಾತ್ಕರಿಸಲು ಯತ್ನಿಸಿದಾಗ..! ತಂಗಿಗೂ ತನ್ನ ಸ್ಥಿತಿ ಬರಬಾರದೆಂಬ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕೆ ಅವಳು ಪೊಲೀಸ್ ಸ್ಟéೇಷನ್ನಲ್ಲಿ ದೂರು ದಾಖಲಿಸಿದಳೇ ಹೊರತು ತಾನಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ಆ ಇಬ್ಬರೂ ಮಕ್ಕಳ ತಾಯಿ ಆರ್ಥಿಕ ಪರಾವಲಂಬಿಯಾಗಿ ಪತಿ ಮಾಡುವ ಅನಾಚಾರಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ, ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದಳು. ಇದು ಸ್ವಯಂಕೃತ ಅಪರಾಧವಲ್ಲದೇ ಇನ್ನೇನು? ಅದೆಂಥ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಾದರೂ ಎದುರಿಸಿ ನಡೆವುದು ಹೇಳಿದಷ್ಟು ಸುಲಭವಲ್ಲ, ನಿಜ. ಆದರೆ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಸಹಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಎದುರಿಸುವುದೇ ಸಹ್ಯವಲ್ಲವೇ? ಇಲ್ಲಿ ಸಂಕೋಚ, ಭಯ, ಹಿಂಜರಿಕೆಗಳು ಇರಬಾರದ ಸ್ವಭಾವವೆಂದೇ ತೋರುತ್ತವೆ.

     ಉದ್ಯೋಗಕ್ಕಾಗಿ ತುಡಿಯುವ, ಸ್ವಾವಲಂಬನೆಗಾಗಿ ಮಿಡಿಯುವ ಮನ ಮಹಿಳೆಯನ್ನು ಇಂದು ಹೊರಹೋಗುವ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ತಂದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದೆ. ಸದಾಕಾಲವೂ ಇನ್ನೊಬ್ಬರನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಹಾಗೇ ಅಗತ್ಯವೆನಿಸಿದಾಗ ಜೊತೆಗಿರಲು ಯಾರಾದರೊಬ್ಬರು ಬೇಕೆಂದು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವುದು ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದವೇ. ಹಾಗಾಗಿ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮುಂದುವರಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿದ್ದೇ ಇದೆ. ಆ ಛಾತಿ ಅವರಿಗೆ ಇದ್ದೇ ಇದೆ. ಆದರೆ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿನ ಗ್ಯಾಂಗ್ ರೇಪ್ನಂಥಾ ಪ್ರಕರಣಗಳು ಥಂಡಾ ಹೊಡೆಸಿಬಿಡುತ್ತವೆ.
ಆಗೆಲ್ಲ ಹಾಗೆ ಕುಸಿದು ಬೀಳಲಿದ್ದವರನ್ನು ಸಂಭಾಳಿಸುವ ಕೆಲಸ ಸಮಾಜ ತಾನೇ ಮಾಡಬೇಕು ಕಣ್ಣು, ಕರುಳುಗಳಿರುವ ಪ್ರಭುತ್ವವು ಅತ್ಯಾಚಾರದಂತಹ ಭೀಕರ ಸನ್ನಿವೇಶ ಬಾರದಿರುವಂತೆಯೇ ಸರ್ಕಾರ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು, ಬಿಗಿಕಾನೂನುಗಳಿಂದ. ನೈತಿಕಶಿಕ್ಷಣದಿಂದ. ಇದು ಸಾಧ್ಯವಾದಾಗ, ಅವರ ನೋವಿಗೆ ನಾವು ನರಳುತ್ತೇವೆಂಬ ಭಾವನೆಯೇ ಆಪ್ತವಾದೀತು. ಹಾಗಾದಾಗ ಸಾವಿನಿಂದ ಪಾರಾಗಿ ಬದುಕುಳಿಯಬಹುದು. ಕ್ರೌರ್ಯಕ್ಕೆ ಧಿಕ್ಕಾರ ಹೇಳಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಖಚಿತ.
 ********************************************************************************************************

ಹೆಸರು ಹೇಳಲಿಚ್ಛಿಸದ ಲೇಖಕಿ-

ಪ್ರತಿಭಟಿಸಿ ಹೊಡೆದ ಕಲ್ಲುಗಳೆಲ್ಲ ತಾಗಿದ್ದೆಲ್ಲ ನನಗೇ! ಹೆಣ್ಣಿಗೇ ಈ ಥರದ ಮರೆಯದ ಗಾಯಗಳು…! ಯಾಕೆ? ನಮ್ಮದೇನು ತಪ್ಪು..? ಇಂಥ ಕಹಿ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ದಾಟಿಯೂ ನಾವು ಮನುಷ್ಯರನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇವೆ! ನಮಗೆ ಬದುಕು ಬದುಕುವ, ಅದನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವ, ನಿರಮ್ಮಳವಾಗಿ ಅದನ್ನಪ್ಪುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವಿಲ್ಲವೇ? ಇಂತಹ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಗೌರವವಿದೆಯೇ? ರಕ್ಷಣೆಯಿದೆಯೇ?ಉತ್ತರಿಸುವವರು ಯಾರು??

******************************************************

ಆತ್ರಾಡಿ ಸುರೇಶ್ ಹೆಗ್ಡೆ-

ಉಗ್ರವಾದಿಗಳಲ್ಲಿ, ಭಯೋತ್ಪಾದಕರಲ್ಲಿ ಯಾವ ರೀತಿಯಾಗಿ ಜಾತಿ, ಮತ, ಪಂಗಡಗಳ ಭೇದಭಾವವನ್ನು ತೋರಲಾಗುವುದಿಲ್ಲವೋ, ಅದೇತರಹ ಅತ್ಯಾಚಾರಿಗಳನ್ನು ಅವರದೇ ಒಂದು ವರ್ಗವನ್ನಾಗಿ ಕಾಣಬೇಕಾದ ಅಗತ್ಯ ಇದೆ. ಅತ್ಯಾಚಾರಿಗಳ ಮೇಲಿನ ಕೋಪವನ್ನು ಒಟ್ಟಾರೆ ಪುರುಷವರ್ಗದ ಮೇಲೆ ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅಸಹನೀಯ. ಇಂಥ ದುರ್ಘಟನೆಗಳಿಗೆ, ದುರಂತಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮ ಈ ಸಮಾಜವೇ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ ಅನ್ನುವ ಸತ್ಯವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಇಲ್ಲದೇ ಹೋದರೆ, ಪರಿಹಾರ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಷ್ಟ ಸಾಧ್ಯ. ಇಲ್ಲಿ ಲಿಂಗಭೇದ ತೋರುವುದು ಅಸ್ವೀಕಾರಾರ್ಹ. ಅತ್ಯಾಚಾರಿಗಳು ಪುರುಷರೂ ಅಲ್ಲ, ಮಹಿಳೆಯರೂ ಅಲ್ಲ. ಅವರು ರಾಕ್ಷಸರು, ದಾನವರು. ಅವರ ಅಟ್ಟಹಾಸಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗುತ್ತಿರುವುದು ಮಹಿಳೆಯರಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ. ಬಲಿಯಾಗುತ್ತಿರುವುದು ಒಟ್ಟಾರೆ ಮಾನವೀಯತೆ. ಹಿಂದಿನ ಪುರಾಣ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸಿ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಮುಂದೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಕೆಟ್ಟ, ಕ್ರೂರ, ದುರುಳ ದಾನವರ ವಂಶಸ್ಥರೇ ಇಂದಿನ ಈ ಅತ್ಯಾಚಾರಿಗಳು. ಅವರ ನಡವಳಿಕೆಯೇ ಅವರನ್ನು ರಾಕ್ಷಸರನ್ನಾಗಿ ವರ್ಗೀಕರಿಸುವಲ್ಲಿ ಮಾನದಂಡವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದಿಲ್ಲವ್ವಾಗಿದ್ದರೆ, ರಾವಣ ಹಾಗೂ ವಿಭೀಷಣ ಸಹೋದರರೇ ತಾನೆ? ಆದರೆ ವಿಭೀಷಣನನ್ನು ಯಾರೂ ರಾಕ್ಷಸ ಎನ್ನುವುದೇ ಇಲ್ಲ.
   
      ಕಳೆದ ನಾಲ್ಕೈದು ದಶಕಗಳಿಂದೀಚೆಗೆ ನಮ್ಮ ನಾಡಿನ ಚಿತ್ರರಂಗದವರು ಹಾಗೂ ಮಾಧ್ಯಮದವರು ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡ ಪರಿಯೇ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸತತ ಅತ್ಯಾಚಾರ ನಡೆಸುತಿರುವಂತಿತ್ತು ಹಾಗೂ ಇನ್ನೂ ಇದೆ. ನೃತ್ಯಗಳು, ಸಿನಿಮಾಗಳಲ್ಲಿ ಜಾಸ್ತಿಯಾಗುತ್ತಾ ಬಂದಂತೆ, ಕಲಾವಿದೆಯರು ತೊಡುವ ಬಟ್ಟೆಗಳು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಾ ಬಂದವು. ಅವುಗಳನ್ನು ಚಿತ್ರಮಂದಿರದ ಪರದೆಯ ಮೇಲಷ್ಟೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಲವೊಂದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಕಳೆದ ಎರಡು – ಎರಡೂವರೆ ದಶಕಗಳಿಂದೀಚೆಗೆ ಯಾವುದೇ ನಿರ್ಬಂಧವಿಲ್ಲವೇ, ಆ ನಗ್ನ ಚಿತ್ರಗಳು ಸುದ್ದಿಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲೂ ಪ್ರಕಟಗೊಳ್ಳತೊಡಗಿದವು. ಮನೆಮನೆಗೂ “ಟಿವಿ”ಗಳು ಬಂದವು. ಅವುಗಳ ಜೊತೆಗೆ, ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣುಗಳೆನ್ನುವ ಭೇದ ಇಲ್ಲದೆಯೇ ನಿರ್ಲಜ್ಜೆಯಿಂದ ಮೈಮಾಟಗಳನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವ ಎಲ್ಲರ ಚಿತ್ರಗಳೂ, ದೃಶ್ಯಗಳೂ ಮನೆಮನೆಗಳಿಗೆ ಬಂದವು. ನಾಚಿಕೆ, ಮಾನ ಮರ್ಯಾದೆ ಎನ್ನುವುದು ಎಲ್ಲೆಂದರಲ್ಲಿ ಮೂರಾಬಟ್ಟೆಯಾಗತೊಡಗಿದವು. ಇವುಗಳಿಗೆಲ್ಲಾ ಅನ್ಯರಷ್ಟೇ ನಾವೂ ಜವಾಬ್ದಾರರು. ಜಾಸ್ತಿ ಅಂಗ ಪ್ರದರ್ಶನಮಾಡಿದವರು ವಿಶ್ವ, ಭುವನ ಸುಂದರಿಗಳೆಂಬ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳಿಗೆ ಭಾಜನರಾದರು. ಮುಂದೆ ಅವರೇ ಚಲನಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಬೇಕಾಬಿಟ್ಟಿ ನೃತ್ಯಗಳಿಗೆ, ಕಾಮೋತ್ತೇಜಕ ದೃಶ್ಯಗಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಅಂಗಾಂಗಗಳ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡತೊಡಗಿದರು. ಉಳಿದ ಕಲಾವಿದರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಅಳಿವು ಉಳಿವಿನ ಪ್ರಶ್ನೆ ಎದುರಾಯಿತು. ಹಾಗಾಗಿ ಅನ್ಯರೂ ನಿರ್ಲಜ್ಜರಾದರು.

ಹೀಗಿರುವಾಗ, ಮದ್ಯಪಾನದ ಹಾಗೂ ತಂಬಾಕಿನ ಉತ್ಪನ್ನಗಳ ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ಈ ದೇಶದ ಆರ್ಥಿಕ ಸ್ಥಿಯನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಬೆಳೆಯತೊಡಗಿತು. ದುಶ್ಚಟಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾದವರು ಹಾಗೂ ವ್ಯಸನಿಗಳಾದವರು, ಇಂತಹ ಕಾಮೋತ್ತೇಜಕ ಚಲನಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸಿದ ನಂತರ ತಮ್ಮ ತೀಟೆ ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬೇಟೆಯನ್ನು ಅರಸುವಾಗ, ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ದಕ್ಕುವ, ನಿಸ್ಸಹಾಯಕ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಇವರಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗತೊಡಗಿದರು. ಒಂದು ಘಟನೆ ಇನ್ನೊಂದು ಘಟನೆಗೆ, ಒಂದು ಅಪರಾಧ ಇನ್ನೊಂದು ಅಪರಾಧಕ್ಕೆ ಸ್ಪೂರ್ತಿ ನೀಡುತ್ತಾ ಬಂದಿತು. ಏಕೆಂದರೆ, ಅಪರಾಧಿಗಳು ಕಠಿಣ ಶಿಕ್ಷೆಗೆ ಒಳಗಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಒಂದು ವೇಳೆ ಅಂಥ ಶಿಕ್ಷೆಗೆ ಒಳಗಾದರೂ, ಆ ಸುದ್ದಿಗಳು ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯ ಪಡೆಯುವುದೇ ಇಲ್ಲ.

ಈ ಸಮಾಜ, ಲಿಂಗ ಭೇದ ಮರೆತು ತನ್ನ ಒಳಗಣ್ಣನ್ನು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ತಡವಾಗಿಯಾದರೂ, ಇಂತಹ ಅಪರಾಧಗಳ ನಿಯಂತ್ರಣೆಗಾಗಿ ತಾನೇ ಒಂದು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತರಬೇಕಾಗಿದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಈ ಸಮಾಜದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಸದಸ್ಯನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಮುಖ್ಯವಾಗಿರುವಂತೆಯೇ, ಮುದ್ರಣ ಹಾಗೂ ದೃಶ್ಯಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯೂ ಬಹು ಮುಖ್ಯವಾಗಿದೆ.

ಛಲವಿದ್ದಲ್ಲಿ ಬಲಕ್ಕೆ ಬರವಿಲ್ಲ!

    
       "ಮೇಡಂ, ಭಗತ್ ಚೇತನ್ ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ ಜೀವನದ ಎಲ್ಲಾ ಹಾಳೆಗಳಲ್ಲಿ ಎ ಪ್ಲಸ್ ಬೇಕೆಂದು ನಿರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಬೇಡಿ. ನೀವು ಪರೀಕ್ಷೆಗೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ನಿಮಗೆ..ನಿಮಗೇನೂ ಯಾರಿಗೂ ನೂರಕ್ಕೆ ನೂರು ಗಳಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವೂ ಇಲ್ಲ. ಈ ಸತ್ಯವನ್ನು ಸಂತೋಷದಿಂದ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಿ. ರಾತ್ರಿ ಊಟಕ್ಕೆ ನಾಲ್ಕು ಬಗೆ ಮಾಡಲಾಗದಿದ್ದರೆ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ..ಒಂದರಲ್ಲಿ ಖಂಡಿತಾ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಲ್ವಾ? ರಾತ್ರಿವರೆಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲಾಗದೆ ಪ್ರಮೋಶನ್ ಸಿಕ್ಕಿಲ್ಲವಾ.. ಅದೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ...ಜೀವನದ ಎಲ್ಲಾ ಹಂತಗಳಲ್ಲೂ ಹುದ್ದೆಗಳು ಯಾರಿಗೂ ನೆನಪಾಗದು.....ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟುಮಟ್ಟಿಗೆ ಉತ್ತ ಮವಾದುದನ್ನು ಕೊಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ...ಆದರೆ ರಿಪೋರ್ಟ್ ಕಾರ್ಡ್ ನೋಡುತ್ತಾ ಕೂಡಬೇಡಿ. ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ರ್ಯಾಂಕು ಖಂಡಿತಾ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಬೇಡಿ....." ಹೇಳುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ದೇವಕಿಗೆ ತಾನು ತನ್ನನ್ನೇ ಉದ್ದೇಶಿಸುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಅನಿಸತೊಡಗಿತು."-----------------

    -ನವೆಂಬರ್ ತಿಂಗಳ ತರಂಗದಲ್ಲಿ "ಪೂಂಗಡಿ"- ಭಾಗ್ಯಶ್ರಿ ಶರತ್ ಬರೆದಿರುವ ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ದೇವಕಿ ಉಡುಪಳ ಮಾತಿದು. ಅದೇಕೋ ಓದುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ದೇವಕಿ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಆವ್ಹಾನಿತಳಾದ ಹಾಗೆ ಅನಿಸತೊಡಗಿತು...ನನ್ನ ಮಾತನ್ನೇ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ  ಆಕೆ....ಹೌದು, ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಅದೇ ೧೫ ವರ್ಷದ ಕೆಳಗೆ ಏನೂ ಅಲ್ಲದವಳಾಗಿದ್ದೆ...ಬರೇ ಧೂಳು ಹೊಡೆಯುವುದು, ಮನೆಯನ್ನು ಚೊಕ್ಕವಾಗಿಡುವುದು, ಬಂದವರಿಗೆಲ್ಲ ನಗು ಮುಖವನ್ನು ತೋರುತ್ತಾ ಉಪಚಾರ ಮಾಡುತ್ತಾ ಅವರ ಮಾತಿಗೆಲ್ಲ ಹೂಂಗುಟ್ಟುವುದು...ಮಕ್ಕಳ  ಶಾಲೆ, ಊಟ, ತಿಂಡಿ...ಎಲ್ಲೋ ಕಳೆದು ಹೋಗಿದ್ದೆ...perfectionist- ಬಿರುದು ಹೊತ್ತು ನಾನಲ್ಲದ ನನ್ನನ್ನು ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ..ನನಗೆ ನನ್ನದೇ ಆದ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವಿತ್ತೇ...ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಸ್ತ್ರೀ ಶಕ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡಮಾತುಗಳನ್ನು ಆಡುತ್ತಿದ್ದವಳು ನಾನೆ! ಖಾಲಿಯಾಗಿದ್ದೆ...ನನ್ನಲ್ಲಿ ನನಗೇ ನಂಬಿಕೆಯಿರಲಿಲ್ಲ...ಏನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲವೆಂಬ ಕೀಳುರಿಮೆ ಕಾಡುತಿತ್ತು...

   ಆದರೆ, ಕೊನೆಗೂ ಆ  miracle....happened in my life too. ಕೊನೆಗೂ  ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ಕಂಡುಕೊಂಡೆ. ಆತ್ಮವು ಜಾಗ್ರತವಾಯಿತು. ಹಳೆಯ ಛಲ ಮತ್ತೆ ನನ್ನೊಳು ಮೂಡಿತು. ಆ ಹಳೆಯ ದಿನಗಳು- ಹೌದು ಬರೇ a for apple, b for ball...ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಹಠ ಮಾಡಿ  ನನ್ನತ್ತೆಯಂದಿರ, ಚಿಕ್ಕಪ್ಪಂದಿರ, ಮಾಮಂದಿರ ಮಕ್ಕಳ ಹಾಗೆ ಆರನೆಯ ತರಗತಿಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾಧ್ಯಮ ಸೇರಿಕೊಂಡ ದಿನಗಳವು.  ಕಲಿತ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪನು ಅದ್ಯಾವುದೋ ಹಿಂದಿನ ದ್ವೇಷದ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ತಯಾರಿರಲಿಲ್ಲ...ಅಮ್ಮ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಕಲಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ..ಮಾಮಂದಿರು ದೂರವಿದ್ದರು..ಆಗ ಏಕಲವ್ಯನಂತೆ ಗುರುಗಳಿಲ್ಲದೆ ಕಲಿತ ದಿನಗಳು....ಅರ್ಥ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ತಿಣುಕಾಡಿದ, ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಅವಮಾನದಿಂದ ಅತ್ತ ದಿನಗಳು....ಬೇಕಂತಲೇ ಇಂಗ್ಲಿಷ್‍ನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿಸಿ ಹೀಯಾಳಿಸುವ ಸಹಪಾಠಿಗಳು..ಮರೆಯಲಾರೆ ಆ ದಿನಗಳನ್ನು... ಹೌದು, ದೈವದ ಬೆಂಬಲ, ಮನದಲ್ಲಿ ಛಲವಿದ್ದರೆ ಏನು ಬೇಕಾದರೂ ಸಾಧಿಸಬಹುದು ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿದ್ದರೂ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ತಲೆ ಎತ್ತಿ ನಿಲ್ಲಬಹುದು..

   ಹುಂ, ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗ್ಯಶ್ರಿ ಬರೆದಂತೆ ನನಗೀಗ ಧೂಳು ಹೊಡೆಯಲು ಪುರುಸೊತ್ತು ಇಲ್ಲ....ನಾನೇ ಬೆಳೆಸಿದ ಹೂಗಿಡದಲ್ಲಿ ಆದ ಹೂಗಳನ್ನು ನೆರೆಮನೆಯವರು ಒಯ್ದರೆ ಅವರ ಜೊತೆ ಜಗಳವಾಡುವಷ್ಟು ತಾಳ್ಮೆನೂ ಇಲ್ಲ.....ನೆಂಟರು ಸಮಾರಂಭಗಳಿಗೆ ಕರೆಯದಿದ್ದರೂ ತಲೆಬಿಸಿ ಇಲ್ಲ..ಆಗಾಗ ಮನೆಗೆ ಬಂದು, ತಿಂದು ಮತ್ತೆ ಮರುದಿನ ಕಿರಿಕಿರಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅತ್ತೆ ಮನೆಯವರು ಈಗ ನನಗೆ, ನಾನು ಗಳಿಸಿದ ಹೆಸರಿಗೆ ಹೆದರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ......ಹೊರಗಿನ ಚಲವಲನ ಒಳಗೂ ಸಂಚಲನವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿದೆ. ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಜೀವ ಸಂಚಾರವಾಗಿದೆ!

ಶಿಲೆಯಾದಳು ಸುಜಾತ!

 

         ಇವತ್ತೇ ನನ್ನ ತಿಥಿ ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸ್ತಾರೆ ಕಾಣ್ತದೆ ಈ ಅತ್ತೆ....ಬಾಯಿ ತೆರೆದು ಹೇಳುವ ಧೈರ್ಯವಿಲ್ಲದೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಅತ್ತೆಯನ್ನು ಶಪಿಸುತ್ತಾ ಸುಜಾತ ಊಟದ ಮೇಜನ್ನು ಶುದ್ಧಮಾಡುತ್ತಿದಳು....ಇವಳು ಒರೆಸುವುದು, ಅತ್ತೆ ದೊಡ್ಡ ಪಾತ್ರೆಯಿಂದ ಚಿಕ್ಕ ಪಾತ್ರೆಗೆ ಪದಾರ್ಥಗಳನ್ನು ವರ್ಗಾಯಿಸುವುದು, ಒಂದಿಷ್ಟು ಸುಮ್‍ಸುಮ್ಮನೆ ಮೇಜಿನ ಮೇಲೆ ಚೆಲ್ಲುವುದು..ಇವಳಿಗೆ ಒರಸಲು ಹೇಳುವುದು..ಇದು ಸುಮಾರು ಹದಿನೈದು ನಿಮಿಷಗಳಿಂದ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಅತ್ತೆಗೆ ಇವಳನ್ನು ಆಚೆ ಕಳುಹಿಸಲು ಮನಸಿರಲಿಲ್ಲ..ಎಲ್ಲಿಯಾದರು ಕೋಣೆಗೆ ಹೋದರೆ ಮತ್ತೆ ಇವಳಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು ಗೊತ್ತಿತ್ತು..ಇವತ್ತು ಭಾನುವಾರ,  ಅಪರೂಪವಾಗಿ ಪತಿ ಎಲ್ಲಿಗೂ ಹೋಗದೆ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾನೆ..ಸಹಜವಾಗಿ ಅವಳಿಗೆ ಪತಿಯೊಂದಿಗೆ ಹೊತ್ತು ಕಳೆಯುವ ಆಸೆ ಇತ್ತು.  ಆದರೆ ಬೆಳಿಗಿನಿಂದ ಅತ್ತೆ ಏನಾದರೂ ಕೆಲಸ ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದರು. ಮೊದಮೊದಲು ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಮಾಡಿದ ಅವಳಿಗೆ ಅಲ್ಲಾವುದ್ದಿನ್‍ನ ಭೂತದಂತೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಮಾಡಿ ಸುಸ್ತಾಗಿತ್ತು. ಅಮ್ಮನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ  ಹೀಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ರೂಢಿ ಇಲ್ಲದ ಅವಳಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ ದಿನಕಳೆದಂತೆ ಅತ್ತೆ ಬೇಕಂತೆಲೇ ತನ್ನಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಸ್ತಾಳೆ ಅಂತ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.  ಇವತ್ತಂತೂ ಒಂದಿಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚೇ ಕೆಲಸ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.....

   

        ಕೊನೆಗೂ ಅತ್ತೆಯ ಪದಾರ್ಥ ವರ್ಗಾವಣೆಯ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಕೋಣೆಗೆ ಹೋದ ಅವಳಿಗೆ ಪತಿಯು ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ನಿರಾಶಳಾಗಿ ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಬಟ್ಟೆಯ ರಾಶಿಯನ್ನು ಮಡಚಿಡುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿದಳು. ಕಪಾಟಿನಲ್ಲಿ ಜೋಡಿಸಿಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಹಿಂದಿನಿಂದ ಬಂದ ಕೈಯೊಂದು ಸೊಂಟವನ್ನು ಬಳಸಿದಾಗ ಮೈಮನವೆರಡೂ ಅರಳಿತು.  ನಿಧಾನವಾಗಿ ಪತಿಯತ್ತ ತಿರುಗಿದ ಸುಜಾತಳ ಕಿವಿಗೆ ಪತಿಯ ನುಡಿ ಅಪ್ಪಳಿಸಿತು!

"ಎಷ್ಟು ಕಪ್ಪಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿಯಾ!"

 ಅಲ್ಲೇ ಶಿಲೆಯಾದಳು ಸುಜಾತ!

********                                                          ************                                                    ******

     


         

ನಾನು ಅಸಹಾಯಕಿ...ಹೀಗೆ ಪತ್ರ ಬರೆದು ಅಂತರಂಗವ ತೋಡಿಕೊಳ್ಳುವೆ!

  ಗೆಳೆಯ,

      ಮೂರು ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳಿಂದ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಹಸನವನ್ನು ನೀನು ನೋಡುತ್ತಿರಬಹುದು. ಇಂತಹದೆಲ್ಲಾ ನಾಟಕವನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ನನಗೆ ಮೈಯೆಲ್ಲ ಉರಿಯುತ್ತದೆ. ಈ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಅನುಕಂಪದ, ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ   ಮಾತಿನ ಹೇಳಿಕೆಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇವರಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಮಂದಿ ಗೋಮುಖ ವ್ಯಾಘ್ರರಿದ್ದಾರೆಂಬು ನಿನಗೂ ಗೊತ್ತು ತಾನೆ!

   " ------ "   ನಾನು ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಈ ಶಬ್ದವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ...ನನಗೆ ಇನ್ನೂ ನೆನಪಿದೆ, ನಾವೆಲ್ಲ ( ನನ್ನ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮ...ನನ್ನ ತಮ್ಮಂದಿರು ) ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸಿನೆಮಾ ನೋಡುವಾಗ ಇಂತಹ ದೃಶ್ಯ ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ನನಗೆ ನೋಡಲು ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಎದ್ದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ...ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯಕ್ಕಾದರೂ ಟಿವಿ ಆಫ್ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು ಅಂತ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ನನ್ನ ಅಪ್ಪನಾಗಲಿ, ಅಮ್ಮನಾಗಲಿ ಎದ್ದು ಆಫ್ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು.  ಯಾರು ಆ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಅಮ್ಮನಾದರೂ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಹೇಳಿ ಪ್ರತಿಭಟಿಸಬಹುದಿತ್ತು ಅಂತ ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮುಂದೆನೂ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಪೇಪರಿನಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿ ಕೊಟ್ಟಾಗ ನನ್ನ ಒಳ ಮನಸ್ಸು ತುಂಬಾ ಅಳುತಿತ್ತು. ಈ ಒಂದು ವಿಷಯಕ್ಕೆ ನಾನು ನನ್ನೊಡೆಯನ ಮೇಲೆ ಬಹಳ ಸಿಟ್ಟುಗೊಂಡಿದ್ದೆ.  ಮೊದಲೇ ಹೆಣ್ಣಿನ ಮನಸ್ಸು ಬಹಳ ಸೂಕ್ಷ್ಮ, ದೈಹಿಕ ಬಲನೂ ಕಡಿಮೆ...ಅದರ ಮೇಲೆ ಈ ಅತ್ಯಾಚಾರ! ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಬೇಧಭಾವ ನನ್ನೊಡೆಯ?

       ಏನಾದರೂ ಸಹಿಸಬಹುದು...ಆದರೆ ಇಷ್ಟಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಪುರುಷನು ಸ್ತ್ರೀಯ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಪ್ರತಾಪವನ್ನು ತೋರಿಸುವುದು ಎಷ್ಟು ಸರಿ! ಒಂದು ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣಿನ ಸಂಗಮವೆಂದರೆ ಅದೊಂದು ಅಮೃತಕ್ಕೆ ಸಮಾನವಾದ ಭಾವ.....ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಒಲಿದು ದೇಹದ ಜೊತೆ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಸಮಾಗಮ ಹೊಂದಿದರೆ ಆ ಸುಖವನ್ನು ಹೋಲಿಸಲು ಉಪಮೆಗಳೇ ಇಲ್ಲವಾಗಬಹುದು.  ಸ್ತ್ರೀ ಅಂದರೆ ಕೇವಲ ಭೋಗದ ವಸ್ತುವೇ? ಅಥವಾ ಬರೇ ಪುರುಷನ ಸೇವೆ ಮಾಡಲು ಬ್ರಹ್ಮನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದನೆ!  ಮಹಾಲಕ್ಷ್ಮಿ, ದುರ್ಗಾ ಸ್ತೋತ್ರ, ಹೀಗೆ ಹಲವಾರು ದೇವಿಯಂದಿರ ಉಪಾಸನೆ ಮಾಡುವ ಪೂಜಾರಿ ಉಳಿದ ಸ್ತ್ರೀಯರನ್ನು ಯಾವ ದೃಷ್ಟಿ ಕೋನದಿಂದ ನೋಡಬಹುದು! ತನ್ನ ಸ್ತ್ರೀ ಮೇಲಧಿಕಾರಿಯ ಎದುರು "ಮೇಡಂ" ಎಂದು ಕರೆಯುವವನು ಆಕೆಯನ್ನು ಹಿಂದಿನಿಂದ ಕರೆಯುವ ಭಾಷೆಯನ್ನು ನಾನು ಕೇಳಿಬಲ್ಲೆ.  ದೇವರು ಸ್ತ್ರೀಗೆ ಪುರುಷರಿಗಿಂತ ಬೇರೆ ರೀತಿಯ ರೂಪ ಕೊಟ್ಟ....ಅದನ್ನು ಸೌಂದರ್ಯದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡಬೇಕೆ ಹೊರತು ಕಾಮುಕ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡುವುದೇ...ನಾನು ಕಲಾರಾಧಕಿ. ನನಗಿನ್ನೂ ಸರಿಯಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ, ೧೯೮೯ರಲ್ಲಿ  ನನ್ನ ಮಾಸ್ತ್ರರರು ಶಿಲಾ ಬಾಲಿಕೆಯ ಚಿತ್ರ ಚಾರ್ಕೋಲಿನಲ್ಲಿ ಬಿಡಿಸಲು ಹೇಳಿದಾಗ.....ನನಗೆ ಮೊದಲು ಮುಜುಗರವಾಗಿತ್ತು..ಆದರೆ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ನಾನು ಬರೇ ಕಲಾಕಾರಳಾಗಿದ್ದೆ...ಹೆಣ್ಣು ಗಂಡಿನ ಬೇಧ ಭಾವವೇ ನನಗಿರಲಿಲ್ಲ....ಇಂದಿಗೂ ಆ ಚಿತ್ರ ನನ್ನ ಅತ್ತ್ಯುತ್ತಮ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ. 

      ಹುಂ, ನನಗಿನ್ನೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ...ನೀನು ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನೊಡನೆ ಈ ವಿಷಯ ಚರ್ಚೆ ಮಾಡಲು ಬಯಸಿದ್ದಿ..ಆದರೆ ನನಗಿಷ್ಟವಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಂದಿಗೂ ನನಗೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ..ಗಂಡಸ್ಯಾಕೆ ಯಾವ ಹೆಣ್ಣಿನ ಜೊತೆಗೂ ಮಾತನಾಡಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ಇವತ್ಯಾಕೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಬರೆಯುತ್ತಿರುವಿ ಅಂತ ನಿನಗೆ ಅನಿಸಬಹುದು..ಹೌದು, ಅದಕ್ಕೂ ಕಾರಣವುಂಟು. - ನನ್ನ ಮಗಳು! ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ  ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಆ ದುರ್ಘಟನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಪೇಪರಿನಲ್ಲಿ ಓದಿ ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು....ಯಾವಾಗಲೂ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡದ ನಾನು ಆವತ್ತು ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ಕೇಳಿದೆ... ಅವಳಿಗೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ( ಅಷ್ಟರ ತನಕ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ಮಾಹಿತಿ ಹರಿಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ....whats appನಲ್ಲೂ)  ಪೇಪರಿನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಾಹಿತಿ ಇರಲಿಲ್ಲ...ಓದಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ  ಪಡುವ ಹಾಗೆ ಇತ್ತು...ಅನೇಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು...ಮನಸ್ಸೊಳಗೆ ಹುಟ್ಟಿದವು. ಆದರೂ ಒಬ್ಬ ಅಸಹಾಯಕ, ಬಲಹೀನ ಹೆಣ್ಣಿನ ಮೇಲೆ ಅನೇಕ ಬಲವಂತ ಗಂಡು ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಸವಾರಿ ಮಾಡಿ ತಮ್ಮ ಗಂಡಸುತನವನ್ನು ಸಾಬೀತು ಪಡಿಸುವುದನ್ನು ಓದಿ ಮನ ನಿಸ್ಸಾಹಾಯಕವಾಗಿ ಬಳಲಿತು. ನಾನು ಮಗಳೊಡನೆ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಮನ ಬಿಚ್ಚಿ, ಮುಜುಗರ ಪಡದೆ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಅವಳ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಕೇಳಿದೆ.  ಶಾಲಾ ದಿನಗಳಿಂದಲೂ ಅವಳಿಗೆ  ಹುಡುಗರ ಮತ್ತು ಹುಡುಗಿಯರ ಜೊತೆ ಸಮನಾದ ಸ್ನೇಹವಿತ್ತು. ಅವಳು ತನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ಸ್ನೇಹಿತ ಮತ್ತು ಸ್ನೇಹಿತೆಯರ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಮಾಹಿತಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಫೇಸ್ ಬುಕ್ಕಿನಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ! ಆದರೂ ನಾನು ಅವಳು  ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವಿದ್ದಾಗ  ತಡವಾಗಿ ಬರುವುದನ್ನು ಆಕ್ಷೇಪಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ...." ಅದ್ಯಾಕೆ ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ಈ ರೂಲ್..." ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ತಿಳಿ ಹೇಳಿದರೂ ಕೇಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮೊನ್ನೆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಹೊತ್ತು ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಬರುವಾಗ ಯಾರೋ ಹುಡುಗ ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಾ ಇವಳಿಗೆ ಏನೋ ಅಂದನಂತೆ..ಇವಳು ಅವನಿಗೆ ಏನೋ ಹೇಳಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡಳಂತೆ..ಮತ್ತೆ ತಾನು ಒಂಟಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆಂದು ನೆನಪಾಗಿ ಸುಮ್ಮನಾದಳಂತೆ. ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪಾಸ್ ತೋರಿಸಿದಕ್ಕೆ ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಬೈದನೆಂದು ಕೋಪಕ್ಕೆ ಅವನಿಗೂ ಇಡಿಯಟ್ ಅನ್ನಲು ಹೋಗಿದ್ದಳು...ಇದೆಲ್ಲಾ ನನಗೆ ಮತ್ತೆ ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದು ಇದು ಸರಿಯಾದ ಸಂದರ್ಭ..ಗಂಡಸು ಏನೇನು ಮಾಡಬಲ್ಲ..ಮತ್ತು ನಾವು ಬಲಹೀನ, ಬುದ್ಧಿಹೀನ ಹೆಂಗಸರು ಹೇಗೆ ನಿಸ್ಸಹಾಯಕರಾಗುವ ಸಂದರ್ಭ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ....ಎಂದೆಲ್ಲ ಹೇಳಿದೆ. "ನೋಡು, ಅತ್ಯಾಚಾರವೆಂದರೆ ದೇಹ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಮನಸ್ಸಿನ ಮೇಲೂ ಇದರ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ. ನಿಜ, ಕಾಲ ಕಳೆದಂತೆ ದೇಹದ ಮೇಲಿನ ಗಾಯ ಮಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ಮನಸ್ಸು...ಅದಕ್ಕೆ ತಡೆಯಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ." 

        "ಅಮ್ಮ, ಅನೇಕ ಮಂದಿ ಗಂಡಸರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ..ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ನಾವು ಹಾಕುವ ಡ್ರೆಸ್‍ಗಳೇ ಕಾರಣವಂತೆ. ನೀನೇನು ಹೇಳುತ್ತಿಯಾ?" 
   
    " ಅದೂ ಹೌದು..ಆದರೆ ಅದು ಗಂಡಸಿಗೆ ತಾನು ತೋರಿಸುವ ಪೌರುಷ ಸರಿಯೆಂದು ಹೇಳಲು ಇರುವ ಒಂದು ನೆವ. ಬುರ್ಕ ಹಾಕುವ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಹೆಂಗಸರು ಬಲಿಯಾಗಿಲ್ಲವೇನು? ಹೋಗಲಿ, ೩ ವರ್ಷದ ಮಗು..ಅದನ್ನೂ ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಈ ಗಂಡು...ಅದೆಲ್ಲ ಹೋಗಲಿ, ತನ್ನ ಮಗಳ ಮೇಲೆ, ತನ್ನದೇ ತಂಗಿ ಅಕ್ಕನ ಮೇಲೆ ಪೌರುಷ ಮೆರೆಸುತ್ತಿರುವ ಗಂಡಸನ್ನು ಏನೆಂದು ಕರೆಯೋಣ! ಅದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಕುಮ್ಮತ್ತು ನೀಡುವ, ಹಣ ದಾಹಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗಿರುವ ತಾಯಂದಿರನ್ನು ಏನೆಂದು ಅನ್ನೋಣ!   ಚಲಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ, ಜಾಹಿರಾತಿನಲ್ಲಿ, ಕಲಾತ್ಮಕ ಚಿತ್ರವೆಂಬ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ..ಹೀಗೆ ಅನೇಕ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಅಂಗಾಂಗಳ ಪ್ರದರ್ಶನ ಮಾಡಿ ಹಣ ಸಂಪಾದಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಮಾಜದ ಮೇಲ್ವರ್ಗದ ಜನರನ್ನು ಈ ಕೆಟ್ಟ ವರ್ಗದ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಕಿದ್ದೇನೆ ನಾನು. 

         ಬಿಡು, ಫೇಸ್ ಬುಕ್ಕಿನಂತ ಸಾಮಾಜಿಕ ತಾಣದಲ್ಲೇ ನಿನಗೆ ಇಂತಹ ಸಾವಿರಾರು ಉದಾಹರಣೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ನೋಡಿದಿಯಾ ಇಂದು ಹುಡುಗಿ..ಫೋಟೊ ಹಾಕಿದ ಕೂಡಲೇ...ಲೈಕುಗಳ ಮಳೆ ಬರಲು ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ....
ಹೋಗಲಿ, ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ಹೀಗೆ subscription ಹಾಗೂ ಲೈಕುಗಳು ಸಿಗುವುದು ಸಹಜ...ಆದರೆ, ನಾನು ಗಮನಿಸಿದ ಹಾಗೆ ಅನೇಕ ಮದುವೆಯಾದ ಹೆಂಗಸರಿಗೂ ಹೀಗೆ ಲೈಕುಗಳ ಮಳೆ ಸಿಗುವುದುಂಟು. ಅರೇ, ನನಗೆ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲವೇ ಹಾಗೆ...ಯಾಕೆಂದರೆ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರ ವೃತ್ತವನ್ನೇ ಹಾಗಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ.  ಮತ್ತೆ...ಇರು, ನಿನಗೆ ಕೆಲವರು ಈ ಹೆಂಗಸರಿಗೆ ಲೈಕು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಕಮೆಂಟು ಹಾಕಿದನ್ನೂ ತೋರಿಸಿತ್ತೇನೆ- nice, beautiful, awesome....smile...ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ಎಷ್ಟು ಚಂದ ಕಾಣ್ತಿರಾ!  ಇವರು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಹೆಂಡತಿಯರನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡ್ತಾರೋ ಇಲ್ಲವೋ ಅಂತ ನನಗೆ ಸಂಶಯ. ಇನ್ನು ಕೆಲ ಗಂಡಸರಿಗೆ ಫಿಲ್ಮ್ ಆಕ್ಟರ್ ಅಂದ್ರೆ ಜೀವ..ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವ ಹೆದರಿಕೆ ಇಲ್ಲದೆ ಅವಳ ಅರೆ ಬೆತ್ತಲೆ ಚಿತ್ರ ನೋಡಿ ಆನಂದ ಪಡುತ್ತಾರೆ........" 

    ಗೆಳೆಯ, ಹೀಗೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಮಗಳ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡಿದ ನಂತರ ನನಗೆ ನಿನ್ನ ನೆನಪಾಯಿತು. ಇಷ್ಟು ದಿನವೂ ಆ ವಿಷಯ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದ್ದ ತಳಮಳ, ಆತಂಕ, ಮತ್ತಿನ್ನೇನೋ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನಿನ್ನೊಡನೆ ಹಂಚಬೇಕೆಂದೆನಿಸಿತು. ಹೌದೋ, ನೀನೊಬ್ಬನೇ ನನ್ನ ಮಾತಿಗೆಲ್ಲಾ ಕಿವಿಯಾಗ್ತಿಯಾ...೩ದಿನದಿಂದ ಅದೇ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿರುವಾಗ, ಏನೂ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದ ಅಸಹಾಯಕತೆ ನನ್ನನ್ನು ಹಿಂಡಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ...ಒಂಟಿಯಾಗಿದ್ದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ನಾನೇ ಆ ಬಲಿಪಶು ಎಂದು ಭಾವನೆ ನನಗೆ ಬರುತ್ತದೆ....

 ಹೇಳೋ, ಇದನೆಲ್ಲಾ ತಡೆಯಲು ಉಪಾಯವುಂಟೇ? ಹೇಳು, ಈಗ ಚರ್ಚೆ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಂತೆ ನೇಣು ಹಾಕಿದರೆ ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಗಂಡಸರು ತಮ್ಮನ್ನು ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೊ..ಅಥವಾ ಅವರನ್ನು ನಪುಂಸಕರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದರೆ ಇಂತಹ ಘಟನೆಗಳು ಜರುಗಲಾರವೋ? 

     ಮನೆ ಮನೆಯಲ್ಲೂ, ಮನಮನದಲ್ಲೂ ಸುಧಾರಣೆ ನಡೆಯಬೇಕೋ...ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಸದಾಚಾರದ ಭಾವವನ್ನು, ನೀತಿಯನ್ನು ಬಿತ್ತಬೇಕೋ...

     ಆದರೆ ಎಲ್ಲಿಯ ತನಕ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಮನದಲ್ಲಿ ನೈತಿಕ ಮೌಲ್ಯಗಳ ಬಿತ್ತನೆ ನಡೆಯುವುದಿಲ್ಲವೋ ಅಲ್ಲಿಯ ತನಕ ಯಾವುದು ಬದಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನೀತಿ ಪರರಿಗೆ...ತನಗೆ ಯಾವುದೇ ಅನ್ವಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲವೆಂಬ ಭಾವವು ನಮ್ಮ ರಕ್ತದಲ್ಲಿ ಹರಿಯುವುದೋ ಅಲ್ಲಿಯ ತನಕ ರಾಮ ರಾಜ್ಯವು ಬರೇ ಕನಸಾಗಿ ಉಳಿಯುವುದು. ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣು ಜಾತಿಗಳು ಪರಸ್ಪರ ಗೌರವದಿಂದ ಸಹಮತದಿಂದ ಬಾಳುವೆಯನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತಾರೋ ಅಂದೇ ಮನು ಕುಲ ನಿಜವಾಗಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರವನ್ನು ಪಡೆದ ದಿನವೆಂದು ಹೇಳಬಹುದು. 

ಭಾವಾನುವಾದ!

   ನನ್ನ ಪ್ರಿಯ ಹಾಡಿನ ಭಾವಾನುವಾದದ ಯತ್ನ.  

https://www.youtube.com/watch?v=SR1y3CYDTG4

ಕೊಯಿ ಹಮ್‍ದಮ್ ನಾ ರಹಾ, ಕೊಯಿ ಸಹಾರ  ನಾ ರಹಾ!

ಯಾರ ಅನುಕಂಪವೂ ಇನ್ನಿಲ್ಲ, ಯಾರ ಆಶ್ರಯವೂ ನನಗಿಲ್ಲ.
ಯಾರವನಾಗಿಯೂ ಉಳಿದಿಲ್ಲ ನಾನು, ನನ್ನವರಾಗಿಯೂ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ.
ಯಾರ ಅನುಕಂಪವೂ ಇನ್ನಿಲ್ಲ, ಯಾರ ಆಶ್ರಯವೂ ನನಗಿಲ್ಲ!

ಒಂಟಿಯಾಗಿವೆ ನನ್ನೀ ಮುಸ್ಸಂಜೆಗಳು, ಮತ್ತೆ ಗುರಿಗಳು ಇನ್ನೆಲ್ಲಿ,
ಹಾದಿಯ ತೋರುತ ಬೆಳಗುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಚುಕ್ಕಿಯೇ ಕಣ್ಮರೆಯಾದ ಮೇಲೆ.
ಯಾರ ಅನುಕಂಪವೂ ಇನ್ನಿಲ್ಲ, ಯಾರ ಆಶ್ರಯವೂ  ನನಗಿಲ್ಲ!

ಯಾರ ಅನುಕಂಪವೂ ಇನ್ನಿಲ್ಲ, ಯಾರ ಆಶ್ರಯವೂ ನನಗಿಲ್ಲ.
ಯಾರವನಾಗಿಯೂ ಉಳಿದಿಲ್ಲ ನಾನು, ನನ್ನವರಾಗಿಯೂ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ.
ಯಾರ ಅನುಕಂಪವೂ ಇನ್ನಿಲ್ಲ, ಯಾರ ಆಶ್ರಯವೂ ನನಗಿಲ್ಲ!

ಗೇಲಿಮಾಡದಿರಿ ನಯನಗಳೇ, ನಿಮ್ಮನ್ನೆದುರಿಸಲಾರೆ!
ನನ್ನವಳಾಗಲಿಲ್ಲ ಅವಳು, ನಿನ್ನವನಾಗಲಿಲ್ಲ ನಾನೂ.
ಯಾರ ಅನುಕಂಪವೂ ಇನ್ನಿಲ್ಲ, ಯಾರ ಆಶ್ರಯವೂ ಇಲ್ಲ!

ಯಾರ ಅನುಕಂಪವೂ ಇನ್ನಿಲ್ಲ, ಯಾರ ಆಶ್ರಯವೂ ನನಗಿಲ್ಲ.
ಯಾರವನಾಗಿಯೂ ಉಳಿದಿಲ್ಲ ನಾನು,  ನನ್ನವರಾಗಿಯೂ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ.
ಯಾರ  ಅನುಕಂಪವೂ ಇನ್ನಿಲ್ಲ, ಯಾರ ಆಶ್ರಯವೂ ನನಗಿಲ್ಲ!

ಹೇಳಲೇನು ಉಳಿದಿಲ್ಲ ನನಗೆ, ಹೀಗೇ ಸಾಗುವೆ ಕೊನೆಗೆ.
ಹಿಂದಿರುಗಿ ಬಾ ಎನ್ನುವ ಆ ಸುಳಿವೂ ಇನ್ನಿಲ್ಲವಲ್ಲ.
ಯಾರ ಅನುಕಂಪವೂ ಇನ್ನಿಲ್ಲ, ಯಾರ ಆಶ್ರಯವೂ ಇಲ್ಲ!

ಯಾರ ಅನುಕಂಪವೂ ಇನ್ನಿಲ್ಲ, ಯಾರ ಆಶ್ರಯವೂ ನನಗಿಲ್ಲ.
ಯಾರವನಾಗಿಯೂ ಉಳಿದಿಲ್ಲ ನಾನು, ನನ್ನವರಾಗಿಯೂ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ.
ಯಾರ ಅನುಕಂಪವೂ ಇನ್ನಿಲ್ಲ, ಯಾರ ಆಶ್ರಯವೂ ನನಗಿಲ್ಲ!

ಸಾರ್ಥಕ ಕ್ಷಣ!

      ಒಂದು ವಾರದಿಂದ ಸ್ತಬ್ಧವಾಗಿದ್ದ ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ಮೊನ್ನೆ ರಾತ್ರಿ ರಿಂಗುಟ್ಟಿತು. ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಖುಷಿಯಾಗಿ ಯಾರು ಅಂತ ನೋಡಿದರೆ ಸಯ್ಯದ್ ಸರ್! ಅರೆ ಮಕ್ಕಳು ಆಗಲೇ ಮನೆಗೆ ಹೋದ್ರಲ್ವಾ...ಮತ್ತೆ ಏನಾಯ್ತೊ ಅಂತ ಹಿಂಜರಿಯುತ್ತಲೇ ಸ್ಲೈಡ್ ಮಾಡಿ,
  "ಹಲೋ..."  ಕ್ಷೀಣ ಸ್ವರದಲ್ಲಿ ಅಂದೆ.
 " ಮೇಡಮ್, ನಮ್ಮ ಅಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಬೇಕಂತೆ. ನಾಳೆ ಹೇಗೂ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ರಜೆ. ನಿಮಗೆ ಬರಲಿಕ್ಕಾಗ್ತದಾ  ಮೇಡಂ?...ಅಲ್ಲ ಮೇಡಂ ನೀವು ಕಾಲೇಜಿಗೂ ಬರದೇ ತುಂಬಾ ದಿನವಾಯ್ತು...ಏನು?" ಬಡ ಬಡ ಮಾತಾಡಿಬಿಟ್ರು.

 "ಸರ್, ನಿಮ್ಮ ಅಮ್ಮನೇ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರ್ಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವರಿಗೆ ನಡೆಯಲಿಕ್ಕಾಗೊಲ್ಲ ಅಂತ ಮಕ್ಕಳು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ. ಸರಿ ಸರ್,  ಭಾನುವಾರ ಸಂಜೆ ಆದ್ರೆ ಬರ್ತೇನೆ. ಆದರೆ ನಿಮ್ಮ ಮಿಸ್ಸೆಸ್ಸಿಗೆ ಹೇಳಿ ಏನು ಸ್ಪೆಷಲ್ ಮಾಡ್ಬಾರದಂತ. ಸರ್, ಮಗ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದಾನೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಗ್ಲಾಸ್ ಪೈಂಟಿಂಗ್  ಆರ್ಡರ್ ಒಂದು ಮಾಡಿಕೊಡುವ ಬರದಲ್ಲಿ ಹೆಬ್ಬೆರಳಿಗೆ ಗಾಯವಾಗಿದೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸನೂ ಹೆಚ್ಚು... ಹೀಗೆಲ್ಲ ಆದಾಗ ನಾನು ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬಂದು ಏನು ಪ್ರಯೋಜನ.. ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುವಷ್ಟು ತ್ರಾಣ ಇರದಿದ್ರೆ? "

 "ಸರಿ ಮೇಡಂ ಆದ್ರೆ ಮನೆಗೆ ಬನ್ನಿ" ಎಂದು ಹೇಳಿ ಫೋನು ಇಟ್ರು.

    ನನಗೆ ಕೆಲವು ಕ್ಷಣ ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವುದು ಅಂತ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ.. ಅಲ್ಲ ನನ್ನ ಕಾಲೇಜಿನ ಸರ್.. ಅವರ ಅಮ್ಮ ಯಕ್ಷಿತ್, ಸಾಮಾನ್ಯರಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯಳಾದ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಏನು ನೋಡಿದ್ದಾರೆ.. ನನಗೊತ್ತು.. ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮನೆ ಪಾಠಕ್ಕೆ ಬರುವ ಅನೇಕ ಮಕ್ಕಳು ನಾನು ಅವರ ಜೊತೆ ವ್ಯವಹರಿಸುವ ರೀತಿ ನೋಡಿ ಮೆಚ್ಚಿದ್ದಾರೆ ಅಂತ.. ಆದರೆ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಆಮಂತ್ರಣ ಬಿಟ್ಟರೆ ಮತ್ತೆಲ್ಲ ಮನೆಯವರು ಅತೀ ಆತ್ಮೀಯತೆಯಿಂದ ನನ್ನ ಜೊತೆ ವ್ಯವಹರಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.... 


 ಅದೇ ಅನುಭವವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಇವತ್ತಿನ RX LIFE CYCLE RALLY ಯಲ್ಲೂ ಪಡೆದಾಗ ಮನ ತುಂಬಿ ಬಂತು.  ನಿನ್ನೆ ಡಾ. ಗಾಯತ್ರಿ ಅವರ ಫೋನು ಬಂದಿತು.

"ಶೀಲಾ, ನಾಳೆ ನೀನು ಕಾಪಿಕಾಡ್ ಶಾಲೆಗೆ ಬಂದು ನಮಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಬೇಕು.  ನೀನು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ rally ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುವಾಗಲೇ ಬರ್ತಿಯಾ?"

"ಇಲ್ಲ ಗಾಯತ್ರಿ, ನನಗೆ ೬ಗಂಟೆಗೆ ಬರ್ಲಿಕ್ಕಾಗೊಲ್ಲ..ನಾನು ಮತ್ತೆ ಸೀದ ಶಾಲೆಗೆ ಬರ್ತೇನೆ."

"ಸರಿ ವಂದನಾ ನಿನಗೆ ನಿನ್ನ ಕೆಲಸ ಏನು ಅಂತ ಹೇಳ್ತಾಳೆ.. ನೀನು ನಮ್ಮ ಮೀಟಿಂಗಿಗೂ ಬರ್ಲಿಲ್ಲ.." 

"ಅರೇ ಗಾಯತ್ರಿ, ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತುಂಟಲ್ವಾ.. ನನಗೆ ತರಗತಿಗಳು ಇವೆ ಅಂತ... "

"ಹೌದು... ಅದನ್ನು ನನಗೆ ವಂದನಾನೂ ಹೇಳಿದ್ಳು... ಆದರೂ ನೀನು ಬಂದ್ರೆ ಒಳ್ಳೆದಿತ್ತು."

ನಮ್ಮ ಮಾತುಕತೆ ಹೀಗೆ ನಡೆದಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ವಂದನಾಳ ಫೋನು ಬಂದು ನಾನು ಇವತ್ತು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ತಿಂಡಿ ( ಉದ್ದಿನ ಅಪ್ಪ), ಚಟ್ನಿ ತಯಾರಿಸಿ ೭.೪೫ಕ್ಕೆ ಕಾಪಿಕಾಡ್ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಿ ತಲುಪಿದೆ. (ರಿಕ್ಷಾ ಏರುವ ಮೊದಲೇ ಡ್ರೈವರನ್ನು ಕೇಳಿಯೇ ಹತ್ತಿದೆ.. ಮಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿದ್ದು ೪೪ ವರ್ಷವಾದರೂ ಸರಿಯಾಗಿ ಏನೂ ಪರಿಚಯವಿಲ್ಲ.. ಅಲ್ಲದೆ ಈಗ ಹೊಸ ಹೊಸ ಬಿಲ್ಡಿಂಗುಗಳು ಮೇಲೆದ್ದು ಇದ್ದ ಸ್ವಲ್ಪ ಪರಿಚಯನೂ ಹೊರಟು ಹೋಗಿದೆ) ಅಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಬೂತ್ ನಂಬ್ರ ೪ರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ. ಅರುಣಳ ಪರಿಚಯ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಆದದ್ದು... ಮಾತನಾಡುತ್ತ,

"ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ವಂದನಾಳು ತುಂಬನೇ ಹೇಳ್ತಾಳೆ... ಒಳ್ಳೆ ಕಲಿಸ್ತಿರಂತೆ."

"ಅರೇ, ಎಲ್ಲರೂ ಒಳ್ಳೆ ಕಲಿಸ್ತಾರಪ್ಪ..ಅಂತಹುದೇನೆ ನಾನೇನು ಮಾಡಿಲ್ಲ"

"ಅಲ್ಲ, ನೀವು ಬರೇ ಕಲಿಸುವುದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲವಂತೆ.. ಏನೇನೋ ಒಳ್ಳೆ ಮಾತು ಸಹ ಹೇಳ್ತಿರಂತೆ.. ಅಲ್ಲದೆ ನೀವು ಹಾಗೆ ನಿಮ್ಮ ಜೀವನ ಸಹ ನಡೆಸುವುದಂತೆ... "
ಕೇಳಿ ದಂಗಾದೆ. 
ಅಲ್ಲ, ಅದೇನೋ ಹೌದು.. ನಾನು ಇವರೆಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾದ ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತೇನೆ..  ಆದರೆ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಚಾರಮಾಡೊಲ್ಲ.. ಬಹುಶಃ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಬರುವ ಮಕ್ಕಳು ಎಲ್ಲ ಮನೆಗೆ ಹೇಳಿರ್ಬೇಕೇನೋ...." 
ನನ್ನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ತೃಪ್ತಿಯ ಮಂದಹಾಸ!